Uw Woord is levend en scherp als een zwaard! U spreekt zonder versieringen, want in U is geen dubbelhartigheid en de tijd dringt, en Uw Hart brandt van verlangen dat wij de waarheid kennen: dat wij geschapen zijn door Liefde en voor Liefde, en U roept ons onophoudelijk: “Blijf aandringen totdat zij binnenkomen…” Wij zijn geboren voor U, eeuwige God, en buiten U wordt alles vermoeiend en leeg. Maar hoe doof is het menselijk hart! Het blijft volharden om buiten U te leven. Uw oproep is niet bedoeld om ons een last op te leggen, maar om ons uit te nodigen voor een groot feestmaal. Om ons te vervullen met genade en zegeningen. Maar wij begrijpen het niet. We horen, maar we luisteren niet, en we antwoorden in een sluimertoestand: “Ik kan niet, ik heb veel te doen, ik heb geen tijd”. En terwijl U, Vader, met oneindige tederheid de tafel dekt en wacht, zeggen wij, bezig met wat vergaat, heel beleefd: “Vergeef me, Heer”, ik kom niet. Wat een blindheid van de ziel! We zoeken het leven in wat sterft, zonder te beseffen dat we leven door te sterven. Uw Vaderhart is ontroerd en waarschuwt ons, met de helderheid van iemand die wel ziet, dat er een dag zal komen, we weten niet wanneer, waarop we uit deze wereld zullen worden weggerukt: “En ik zeg u dat geen van die genodigden mijn feestmaal zal proeven”. Het definitieve feestmaal is “morgen”, maar ‘vandaag’ is het moment van het ja. Laten we de excuses, het lawaai, de afleidingen achterwege laten, ijdelheid der ijdelheden is alles buiten U. Laten we tegen de Vader zeggen: “Ja, ik wil gehoor geven aan uw oproep; ja, ik wil mij door U laten liefhebben, ik wil mij bekeren, ik wil liefhebben”. Dan zul je zien hoe dat feestmaal in dit leven wordt voorgegrepen en alles verandert: je huwelijk, je gezin, je leven, zelfs de pijn… alles wordt een plaats van ontmoeting en gemeenschap met U, Heer. Lieve Vader, wacht op ons, we komen eraan! Blijf op ons wachten, blijf roepen, ik zal iedereen bij U roepen, word niet moe, wees niet bedroefd, we komen eraan, Vader, we komen eraan.

Toegepast op het huwelijksleven

Die avond had Maria een heel bijzonder diner bereid. Haar man Manuel zou na een paar dagen reizen binnen enkele minuten thuiskomen en ze wilde hem en haar kinderen verrassen. Ze was naar de markt gegaan, had het beste uitgekozen, had meer uitgegeven dan gewoonlijk, maar het was het waard. Ze deed de lichten in de eetkamer uit en stak kaarsen aan, zette muziek op, alles was met liefde bedacht, gekookt en gedaan. Ze riep vrolijk: Kinderen, het eten is klaar, kom maar, papa komt zo! Ze hoorde niets en ze riep nogmaals: Kinderen, kom maar, papa komt zo, eten! Maar de ene antwoordde: “Ik heb geen honger!” Een andere: “Ik ben aan het studeren!” Een andere: “Ik ben aan het gamen!” En de laatste: “Ik ben aan het bellen!” Maria bleef alleen en verward achter aan de verlichte tafel. Toen voelde ze de verleiding om op te geven, de kaarsen uit te blazen en te zeggen: “Ik ga niet aandringen, laat ze maar doen wat ze willen, ze waarderen niets.” Maar plotseling klonken in haar hart die woorden uit het Evangelie: “Blijf aandringen totdat ze binnenkomen…” In de stilte begreep ze dat de Vader Zijn pijn met haar deelde: de pijn van het bereiden van een feestmaal van liefde en vervolgens afgewezen te worden. En in haar hart klonk een: ik hou van je, Vader! Ik wil gehoor geven aan je oproep, en ik zal samen met jou blijven roepen, zonder moe te worden, totdat mijn hele familie ja tegen je zegt. Toen stond ze op en ging ze één voor één de kamers langs. Ze kwam met een glimlach binnen, streelde het haar van elk kind, gaf ze een kus en fluisterde: “In de woonkamer is een verrassing voor jullie.” De kinderen gingen nieuwsgierig een voor een naar boven. En toen ze de verlichte tafel zagen, de warmte van de open haard, de geur van brood, de glimlach van hun moeder… raakte iets hen. Ze gingen zitten en wachtten op hun vader terwijl ze bewonderden wat hen te wachten stond en wat ze bijna hadden afgewezen. Maria keek hen met grote tederheid aan en vroeg in de stilte van haar hart aan de Vader: dank u dat u niet moe wordt mij te roepen.

Moeder,

U bent “haastig” de berg opgeklommen, laten wij niet talmen met het JA op de roeping van God. Help ons, Moeder!

Woord van de Heer.

Zonder op betaling te wachten.

Wanneer we iemand uitnodigen, kunnen we denken dat we iets van onszelf ter beschikking stellen aan anderen (ons huis, ons eten, onze tijd…) en daarom doen we dat met mensen die we waarderen. Het is ook gebruikelijk dat iemand die ons waardeert onze uitnodiging beantwoordt, we vinden het zelfs terecht om wederkerigheid te eisen. De Heer denkt echter niet zo. Zijn gerechtigheid is anders. Wat ik heb, is niet van mij, maar is mij gratis gegeven en ik moet het gratis delen, zonder te verwachten dat ik iets terugkrijg. Sterker nog, Jezus moedigt ons aan om te geven wanneer we weten dat we niets terugkrijgen, om ervoor te zorgen dat onze intentie om ons te geven (zonder iets terug te verwachten) oprecht is. Hij kent onze zwakheid. In ons huwelijk, op de momenten dat we ons geven, zelfs als we weten dat onze echtgenoot ons niet zal teruggeven (door zijn zonde, door zijn ziekte, door zijn temperament…), is dat wanneer we dit gebod van Jezus nakomen. Er zijn veel gevallen waarin die verrijzenis en beloning in dit leven komt (in het Project: Echtelijke Liefde zijn we daar getuige van) en andere waarin we zullen moeten wachten tot het eeuwige leven. Alleen God weet dat.

Toegepast op het huwelijksleven:

Pedro: Laura, de psycholoog heeft de diagnose bevestigd waar we bang voor waren. Al mijn problemen komen voort uit een syndroom dat me verhindert emoties te tonen en sociale relaties te begrijpen. Ik zal je niet kunnen geven wat je zo graag van me vraagt. Dit is voor het leven, ik kan alleen schijnbaar verbeteren…
Laura: Ik heb erover gelezen om te weten hoe ik je kan helpen. Juist vandaag sprak het evangelie mij hierover aan. Ik heb je altijd gevraagd, en soms zelfs geëist, dat je liefdevoller en attenter zou zijn, en dat is de oorzaak geweest van veel discussies. De Heer vraagt mij om je te aanvaarden zoals je bent. Hij kent de diepte van je hart en zegt mij dat je Zijn vreugde bent. Hij zal mij helpen om je beter te leren kennen. Je hebt een heel belangrijke stap voor mij gezet, lieverd. Ik ben je dankbaar dat je antwoorden wilde zoeken.
Pedro: Ik was bang dat je niet meer de rest van je leven met mij zou willen doorbrengen nadat je dit wist.
Laura: Pedro, de Heer heeft ons gekozen om voor eeuwig samen te zijn, Hij vergist zich niet en ik vertrouw op Hem. Dit is de weg naar ons geluk, naar onze heiligheid.

Moeder,

Moge onze vreugde liggen in het geven zonder iets terug te verwachten. Amen. Geprezen zij God!

Als ik een examen moet afleggen, zou ik zo graag de vragen van tevoren willen hebben! Toch?
Welnu, Jezus houdt zoveel van ons dat Hij ons de vragen geeft voor het belangrijkste examen van ons leven. We zullen allemaal worden getoetst op liefde en Jezus wil dat we slagen om het eeuwige leven met Hem te bereiken. “Elke keer dat jullie dit voor een van deze mensen hebben gedaan, hebben jullie het voor mij gedaan.” En dat “elke keer”, “elke keer” blijft in mijn hoofd rondspoken. Het kan nu zijn, het kan over 10 minuten weer zijn. Hoeveel kan ik Jezus geven via mijn echtgenoot, “elke keer”, want alles wat ik mijn echtgenoot aandoe (en nog meer vanwege ons huwelijkssacrament) doe ik Christus aan!

Toegepast op het huwelijksleven:

(In echtpaargebed)

Vandaag zien we hoe de Heer op de sabbat geneest, omdat Zijn barmhartigheid ons te allen tijde wil bereiken. En Hij zegt ons dat Hij klaarstaat om ons te genezen en te redden.
Waarom laten we dat dan niet toe? Waarom verzetten we ons tegen de genade? De Heer verlangt ernaar dat we die genade ontvangen. In het gebed, in de sacramenten, en vooral wil Hij ons genezen in het sacrament van de biecht.
In het sacrament van het huwelijk hebben we de genade om mijn zonde te kunnen ontdekken wanneer ik “slecht naar mijn man kijk”. Wanneer ik zie dat mijn man “alles verkeerd doet”, zegt de Heer ons: “Het oog is de lamp van het lichaam”, dus laten we naar de biecht gaan om ons innerlijk te genezen, ons te verzoenen met God en daarna met mijn man.
Dank u, Heer, voor de sacramenten! Dank u voor het huwelijk!

Toegepast op het huwelijksleven:

Clara: Hallo Carlo! Hoe gaat het? Hoe was je dag?
Carlo: Goed.
Clara: (denkt… hij is weer droog en kortaf, zoals altijd komt hij moe thuis en denkt hij alleen maar aan zijn problemen op het werk…)
En, hoe was je dag?
Carlo: Goed.
Clara: (denkt… hij had me natuurlijk wel even kunnen vragen hoe het met mij ging, toch? Ik ga eten maken, misschien helpt hij me wel) Carlo, ik ga eten maken, wat wil je eten?
Carlo: Maakt me niet uit, wat jij wilt.
Clara: (denkt… maar goed, dit is echt te gek voor woorden! Hij helpt me niet eens om te bedenken wat ik moet koken! Hij helpt me zelfs daar niet bij…
Heer, help mij, want ik kan het niet. Ik ga bidden.)
En de Heer zei tegen haar: “Het oog is de lamp van het lichaam.”
(Nou, Heer, het is waar dat ik alleen maar het slechte zie, dus ik ben degene die mijn hart en mijn blik moet zuiveren.
Ik ga biechten. Dank u, Heer!)
Clara: Carlo, ik ben gaan biechten omdat ik alleen maar het slechte in jou zag. Ik ga het heerlijke eten klaarmaken dat je zo lekker vindt, zodat we er samen van kunnen genieten, wat denk je ervan?
Carlo: Natuurlijk, mijn liefste! Wat een zegen is het geloof dat je hebt en hoe volhardend je bent in het geloof. Wat geweldig dat ik jou heb, Clara!

Moeder,

U bent een voorbeeld van nederigheid en van het omarmen van Gods genade. Dank U dat U onze Moeder en ons voorbeeld bent om tot Uw Zoon, onze Heer, te komen. Geprezen zij de Heer voor altijd!

Jeruzalem, Jeruzalem, je doodt de profeten en stenigt degenen die naar je toe gezonden zijn! Hoe vreselijk zou het zijn als de Heer dit tegen mij zou zeggen, zoals Hij tegen Jeruzalem heeft gezegd! We kunnen denken dat ik zoiets nooit heb gedaan: doden of stenigen; maar wat als ik dat wel doe? Hoe? Door mijn echtgenoot te doden en te stenigen wanneer ik hem niet verwelkom, niet van hem houd, hem als een last zie en zelfs als een belemmering om ‘mijn God lief te hebben’.
De liefde van God brengt altijd eenheid voort. Als iets mij van mijn echtgenoot scheidt, komt dat niet van God. Het is de duivel die scheiding zaait. God wil ons onder zijn vleugels verzamelen, zoals een kip haar kuikens verzamelt en hen warmte en bescherming geeft.
Laten we duidelijk zijn: we zullen God moeilijk kunnen zien als we Hem niet in onze echtgenoot ontdekken, want hij is degene die in de naam van de Heer komt om onze juiste hulp te zijn.

Toegepast op het huwelijksleven:

Carlo: Marta, waarom kijk je zo gelukkig?
Marta: Schat, het is indrukwekkend hoe genade mijn kijk op jou heeft veranderd. Vroeger zag ik je als een rem, als een belemmering om te groeien in mijn relatie met God.
Carlo: En nu? Wat is er veranderd? Want ik merk echt dat je anders bent.
Marta: Wat ben ik blij dat je dat merkt. Ik heb gewoon ontdekt dat je een geschenk van God voor mij bent, dat Hij ons naar elkaar heeft gestuurd om de weg naar Hem te zijn. Dat je de taak en de hulp bent die God me geeft om te groeien in heiligheid, in eenheid met Hem, groeiend in liefde en eenheid met jou om tot gemeenschap en de hemel te komen.
Carlo: Wat geweldig! Ik vind het fantastisch! Ik doe ook mee aan deze taak. Bovendien ga ik proberen het je gemakkelijker te maken, want ik weet dat ik het je soms moeilijk maak. Dank je wel, schat. Wat ben je een zegen. Ik hou van je.
Marta: Ik hou ook van jou, en samen gaat dit geweldig worden!

Moeder,

Leer mij in mijn echtgenoot de gave van God voor mij te ontdekken. Geprezen zij de Heer voor altijd!