Vanwege onze gevallen natuur hebben we de neiging om anderen te beoordelen; en dat gaat zo ver dat we zelfs proberen Jezus ons gelijk te geven. Zo kunnen we ons net als Martha gedragen en de Heer vragen wat Hij vindt van wat onze echtgenoot wel of niet doet, omdat ik vind dat hij moet veranderen en moet doen wat ik doe en hoe ik het doe. Marta begreep niet waarom Maria zich niet bezighield met wat zij belangrijk vond en begreep vooral niet waarom de Heer zich daar niets van leek aan te trekken. Laten we hier twee duidelijke aspecten benadrukken:
Ten eerste houdt Jezus er niet van dat we elkaar op enigerlei wijze beschuldigen en ten tweede had Marta het mis met wat belangrijk was voor de Heer. Wat is dat betere deel waar Jezus over spreekt en waar Maria was gebleven? De intimiteit met Hem. Misschien doe je veel dingen, ook binnen de Kerk, zet je je in voor huwelijken, catechese, maar Hij wil jou, nog voor je werk, je missie, en Hij wil die intimiteit met jou hebben die niemand ons kan ontnemen, die alleen door gebed tot stand komt en die ons alles wat we doen in overeenstemming brengt met Zijn wil, voor Zijn glorie en niet voor de onze en voor onszelf. Kijk wat Jezus van jou vraagt en oordeel niet over wat de ander wel of niet doet, dat namelijk loopt nooit goed af.

Toegepast op het huwelijksleven:

Rosa: Mijn hemel, César, ik heb zoveel te doen dat ik te weinig uren in een dag heb. Vanmorgen was ik zo nerveus toen ik aan alles moest denken, dat ik niet eens kon bidden, en zo gaat het al een tijdje… ik ben erg afgeleid… ik had het je nog niet verteld.
César: Dat kan niet, mijn liefste. Niets is belangrijker dan bidden. In het gebed vind je de kracht en de richting om alles wat je doet altijd in Hem, de Heer, te doen. Stel nooit iets uit voor dat moment alleen met Hem.
Rosa: Je hebt gelijk. Bovendien was ik gaan denken dat het je niet zoveel kan schelen wat we allemaal moeten doen en dat je te stil bent over wat ik belangrijk vind… ik was je al aan het veroordelen… het spijt me.
César: Ik hou van je, Rosa. Ik zal meer mijn best doen om je te helpen, want daar moet ik een beetje in verbeteren, maar zonder gebed komen we nergens, toch?
Rosa: Dat is waar. Alles voor Zijn glorie.
César: Zo zij het!

Moeder,

U leefde altijd innig verbonden met het Hart van uw Zoon. Help mij om in Hem te leven, samen met U. Geprezen zijt U voor altijd!

Om het eeuwige leven te bereiken, leidt de Heer ons naar de Schrift, hoe we God en onze naaste moeten liefhebben. Jezus gaat nog een stap verder en maakt ons duidelijk wie onze naaste is: het is degene die barmhartigheid voelt en die in daden omzet. In ons huwelijk hebben we onze naaste thuis om hem onder alle omstandigheden lief te hebben. We zullen onze echtgenoot niet geslagen aantreffen door bandieten, maar zeker wel door zijn zonde, wanneer hij in verleiding is gevallen en zijn zwakheid hem heeft verpletterd. Op dat moment, wanneer hij het misschien het minst verdient, heeft hij onze liefde het hardst nodig. Zullen we hem links laten liggen? Zullen we hem zelfs nog meer pijn doen? Alleen met Gods genade kunnen we groeien in barmhartigheid. Laten we de genade van ons sacrament vragen om een passende hulp te zijn voor dat gekwetste hart.

Toegepast op  het huwelijksleven:

Rocio: Luis, ik wil je om vergeving vragen omdat ik vanmiddag nerveus was en je slecht heb behandeld, tegen je heb geschreeuwd en mijn geduld heb verloren, alsof ik geen baas over mezelf was. En ik wil je bedanken omdat je me hebt opgevangen en dat heeft me gekalmeerd en ik heb de controle weer terug kunnen krijgen.
Luis: Ik zag pure woede in je ogen, ik was zelfs bang. Je hebt het vast heel moeilijk gehad.
Rocío: Ik hou van je! Ik schreeuwde tegen je en jij dacht aan mij. Hoe doe je dat?
Luis: Door de genade van God. Ik herinner me ook het advies van onze huwelijksbegeleider om niet naar mij te kijken, maar me voor te stellen dat je op de weg lag, zoals in de parabel van de barmhartige Samaritaan, en verzorging nodig had.
Rocío: Ik dank God voor jou, schat.

Moeder,

Bedankt dat je ons de weg van de echtelijke liefde hebt gewezen. Gezegend zij je voor altijd. Amen.

Vaak zien we onszelf als de auteurs van de werken die God door ons doet. De Heer stelt ons in dit evangelie in werkelijkheid voor als “nutteloze dienaren” die zonder Hem niets zouden kunnen doen. Maar Hij wil ook op ons rekenen. In het huwelijk kunnen we ook een superieure houding aannemen ten opzichte van onze echtgenoot, door de gaven die God ons heeft gegeven bijna als wapens te gebruiken tegen onze echtgenoot, waardoor een verdeeldheid ontstaat die soms eindigt in een breuk van het huwelijk. Wat hebben we dat ons niet is gegeven? Laten we kijken naar de Heer, die zich tot ons verlaagt om ons met Zich mee te nemen, en laten we hetzelfde doen met onze echtgenoot.

Toegepast op het huwelijksleven:

Ana: Hallo Miguel! Hoe gaat het vandaag?
Miguel: Heel goed, Ana. Schiet een beetje op, we hebben catechese en we hebben weinig tijd.
Ana: Ja. Daar wilde ik het juist met je over hebben…
Miguel: Je ziet er heel ernstig uit, wat is er gebeurd?
Ana: Niets ergs, maak je geen zorgen, maar vanmorgen was ik een tijdje in de kapel, en gisteren, na de bijeenkomst met de herders, die spraken over hoe we de catechese moeten beleven, realiseerde ik me dat we het niet goed doen.
Miguel: Nou, kijk, ik heb iets soortgelijks meegemaakt. We hebben altijd haast, zoals vandaag; soms zien we ze de dag ervoor en leven we ze niet na, en met het echtpaargebed gebeurt hetzelfde, hoe vaak verwaarlozen we dat niet.
Ana: Ja. Hoewel het waar is dat we veel veranderd zijn in de manier waarop we naar elkaar kijken en met elkaar omgaan, denk ik dat we ze goed moeten gaan beleven. Als we al veranderingen hebben gezien door weinig te doen, stel je dan eens voor als we er helemaal voor gaan.
Miguel: Ja, dat vind ik een goed idee; tot nu toe zijn we voor een 5 gegaan, nu moeten we voor een 10 gaan.
Ana: Altijd met de hulp van de Heer, vergeet niet dat wij nutteloze dienaren zijn.
Miguel: Dat is zeker! Laten we met onze herders gaan praten en kijken hoe zij ons kunnen helpen.

Moeder,

U wijst ons altijd met uw nederigheid de weg naar uw Zoon. Laat ons niet los, zodat we niet afdwalen en zodat we op een dag samen vol vreugde kunnen zingen over de wonderen die de Heer in ons heeft gedaan. Glorie aan God!

De Heer brengt ons in dit evangelie weer terug naar de waarheid, zodat we het belangrijke niet uit het oog verliezen, onze blik moet altijd gericht zijn op de hemel, op Christus. Laten we onze blik richten op de bron en niet op de gevolgen. Hoe vaak kunnen we ons verheugen over de verandering in zoveel huwelijken wanneer we meewerken aan een retraite van het Project van de Echtelijke Liefde en hoe de Heer ons weer op het juiste pad brengt, zodat we ons richten op Christus als oorsprong en doel van wat we beleven. “Waar vestigt u uw vreugde? Op het ‘succes’ dat u hebt in de missie die ik u heb toevertrouwd? Vestig uw vreugde daar niet op, want soms zult u die vruchten niet zien. Vestig uw vreugde op het feit dat uw namen in de hemel zijn geschreven”. Een vreugde die van binnenuit komt, omdat we vervuld zijn van de Heilige Geest, omdat de Heilige Geest in ons woont en onze liefde als echtgenoten een weerspiegeling is van de liefde van Christus. Als we zo leven, zullen we onze huizen werkelijk veranderen in het Koninkrijk van God en zo vrucht dragen en een licht zijn voor iedereen om ons heen. We kunnen vandaag kijken naar Sint Franciscus van Assisi, een man die zeer gerespecteerd werd door zijn volk, maar die alles achterliet om zijn leven te wijden aan de allerarmsten, met de vreugde dat hij wist dat zijn naam in de hemel geschreven stond.

Toegepast op het huwelijksleven:

Inma: Pablo, terwijl ik vandaag het evangelie bad, dacht ik… leven we echt de vreugde van Christus in ons huwelijk?
Pablo: Wat een goede vraag, Inma. Soms beleven we dat… maar ik denk dat we vaak de zorgen van de dag die vreugde van ons laten afnemen. Maar als we samen bidden, als we naar de mis gaan, als je zo teder dient, dan voel ik die vreugde wel… dan voel ik dat Christus in ons is.
Inma: Ik heb hetzelfde. Als je me geduldig omhelst, zelfs als ik onuitstaanbaar ben geweest… dan voel ik die vreugde die niet afhangt van of de dag goed of slecht was.
Pablo: Weet je, schat? Ik denk dat we die vreugde het meest verliezen als we meer naar onszelf kijken dan naar Hem. Maar als we Hem centraal stellen… verandert alles. Zelfs onze moeilijkheden krijgen betekenis.
Inma: Ja… ik merk dat wanneer ik voor je bid, mijn hart verandert. Ik ben vervuld van dankbaarheid dat ik jou heb. Daar ligt de vreugde van het behoren tot Christus: in het geven, in het dienen, in het vergeven.
Pablo: Wat mooi wat je zegt… Ik stel je iets voor: telkens als we het gevoel hebben dat we onze vreugde verliezen, herinneren we elkaar aan deze belofte van Christus dat onze namen in de hemel zijn ingeschreven.

Moeder,

Dank u omdat door de oneindige barmhartigheid van uw Zoon Jezus onze namen in de hemel zijn ingeschreven. Wat een troost om te weten dat we door God gekend en bemind zijn! Gezegend en geprezen zijt Gij, Heer.

Woord van de Heer.

Zien en geloven.

De Heer wil boven alles onze redding, sterker nog, Hij roept ons dringend op om heiligheid na te streven, en in ons leven toont Hij ons dagelijks wonderen: in ons huwelijk, in ons gezin, bij onze vrienden, zelfs op het werk. Hij toont ze ons met een heldere duidelijkheid!
Waarom raken we eraan gewend? Of waarom willen we niet zien, willen we niet horen? Dus, zoals Abraham tegen Lazarus zei: zullen we zelfs als een dode opstaat niet geloven?
De Heer zegt ons: herken mij! Herken mij in de eucharistie, in de biecht, in ons dagelijks leven.
En jij, echtgenoot, o Chorazim! Herken Mij in je echtgenote! Want Ik toon je Mijn gezicht in vreugde en verdriet, in gezondheid en ziekte, elke dag van je leven. Bekeer je en geloof het!

Toegepast op het huwelijksleven:

Pablo: Cristina, ik heb geen zin om vrijdag naar de catechese te gaan. Als we toch alleen maar ruzie maken, heeft het geen zin om te gaan, het is bedrog.
Cristina: Ja, je hebt gelijk, we maken veel ruzie en dat heeft geen zin. Ik denk dat ik Gustavo en Teresa ga bellen om te zeggen dat we niet komen.
(Ondanks alles blijven zij trouw bidden en de Heer verlicht hen)
Pablo (na een tijdje bidden): Weet je, na dit korte gebed heeft de Heer me laten zien dat, hoewel we onze tegenslagen hebben, het ons veel helpt om naar deze groep te gaan en deze weg met andere echtparen te delen. We hebben veel wonderen gezien, het eerste in ons huwelijk, en we kunnen niet doen alsof er niets aan de hand is.
Cristina: Dat is waar, Pablo, om niet naar de catechese te gaan… dat is een verleiding! Als we terugkijken, zien we dat we steeds dichter bij de Heer komen en dat Hij ons huwelijk verandert, iets wat ondenkbaar was voordat we Hem kenden. Laten we naar de catechese gaan, want de Heer wil ons deze keer zeker iets zeggen via de Heilige Johannes Paulus.
Pablo: Laten we gaan! Om nog meer wonderen te zien!

Moeder,

Wij danken U dat U ons dichter bij de Waarheid brengt, leid ons altijd bij de hand. Geprezen zij de Heer!