Hoe vaak hebben we al gehoord dat “de eersten de laatsten zullen zijn en de laatsten de eersten”, en hebben we dat ook in praktijk gebracht? Zeker meer dan eens, maar leven we dat ook na met onze echtgenoot of echtgenote? We hebben de enorme genade dat we geroepen zijn tot het huwelijk en dat is een groot geschenk, want door onze echtgenoot worden we gezuiverd en kan de Heer inwerken op onze (on)redelijkheid, onze gehechtheden, ons ego… waardoor we de laatsten kunnen zijn en die “rijkdom” van onze trots, van ons ego achter ons kunnen laten, zodat we ons van onszelf kunnen ontdoen om ons met Hem te vullen en Hij in ons en door ons kan werken.
“Ieder die omwille van mij huis, broers of zussen, vader of moeder, vrouw, kinderen of land verlaat…” Laten we die rugzakken die we dragen afwerpen. Zijn we verenigd om één vlees te zijn of niet? We moeten begrijpen dat onze prioriteit onze echtgenoot is, dat hij/zij op de eerste plaats komt en dat als we allebei goed zijn, al het andere mogelijk of veel draaglijker zal zijn.
De heilige Teresa zei: “Alleen God is genoeg” en wij zeggen: “Alleen God kan het”, want met onze eigen krachten raken we gefrustreerd en verslagen, maar wanneer we ons echt aan de Heer overgeven, getuigen we dat alles mogelijk is!

Carmen: Schat, ik dank God dat Hij ons helpt om onszelf te ontdoen van ons ego en eerst aan elkaar te denken.
Manuel: Ja, het is pijnlijk om te zien hoe een echtpaar dat van elkaar houdt altijd ruzie maakt omdat ze elk hun eigen mening willen opleggen, in plaats van hun hoofd te buigen en eerst te kijken wat de wil van de Heer in die situatie is.
Carmen: We weten dat we uit klei zijn gemaakt en dat we samen moeten blijven bidden, want we kunnen elk moment weer vallen.
Manuel: Het feit dat we onze gebedsmomenten hebben en elke dag kleine offers brengen door af te zien van wat ik graag zou willen of wat ik het meest rechtvaardig vind, helpt ons om op het pad te blijven, maar zoals je zegt, we hebben nog een lange weg te gaan.
Carmen: Voor ons is het onmogelijk, maar daarom moeten we Hem blijven zoeken met vreugde en hoop, in het vertrouwen dat Hij alles nieuw maakt.

Moeder,

Wij vragen u, ons te begeleiden op deze weg van onthechting van onszelf, zodat we de glorie van de Heer in ons kunnen laten werken. Geprezen zij de Heer!

Onthecht zijn.

Laten we eerst aan Jezus antwoorden of we de geboden naleven die te maken hebben met de liefde voor mijn echtgenoot. In het huwelijksleven worden deze geboden op een heel concrete manier nageleefd: niet doden betekent niet kwetsen met woorden of houdingen; geen overspel plegen betekent niet alleen fysieke trouw, maar ook emotionele en spirituele trouw; eren betekent wederzijds respect. Het naleven van deze geboden is geen last, maar de basis van een heilig huwelijk. Maar Jezus vraagt ons niet alleen om ‘te leven’, maar om ons volledig aan elkaar over te geven. De oproep tot volmaaktheid in het huwelijk, om ‘alles te verkopen’, houdt een onvoorwaardelijke wederzijdse gave in, waarbij ieder afstand doet van ‘zijn bezittingen’ – zijn egoïsme, zijn individualisme, zijn persoonlijke zekerheden – om een liefde van gemeenschap op te bouwen. We moeten ons dus ontdoen van alles wat volledige eenheid in de weg staat. Soms kan dat een allesoverheersende carrière zijn, onafgesloten relaties uit het verleden, individuele gewoontes die niet worden gedeeld of onverwerkte wonden. Huwelijksliefde vereist onthechting, niet alleen van materiële bezittingen, maar ook van alles wat totale overgave in de weg staat.

Toegepast op het huwelijksleven:

Emma: Pablo, ik zie dat je verdrietig bent, schat, en ik weet niet wat ik moet doen om dat te voorkomen.
Pablo: Ja Emma, Het is altijd hetzelfde: jij moet overal gelijk in hebben en ik moet het maar slikken en mijn mond houden, want anders beginnen de discussies.
Emma: Maar Pablo, dat is ook niet waar. Ik probeer dingen goed te doen en misschien ga ik daarin te ver, maar ik probeer echt mijn mening niet op te dringen. Als je het goed vindt, kijken we vanavond tijdens het gebed wat de Heer van ons vraagt en kijken we hoe de Heer is, zodat Hij ons in deze situatie licht kan geven.
(s Avonds, na het lezen en overdenken van het evangelie van de rijke jongeman, bidden de echtgenoten hun echtpaargebed)
Pablo: Ik realiseer me, Heer, dat U niet wilt dat ik verdrietig ben. Waarschijnlijk komt mijn verdriet voort uit mijn trots omdat ik de opmerkingen en verzoeken van Emma niet goed kan plaatsen. Als ik niet zo gehecht was aan mijn redenen en mijn mening, zou dit me zeker niet negatief beïnvloeden.
Emma: Heer, ik dank U voor Pablo. Wanneer ik in Uw aanwezigheid ben, zie ik duidelijk dat hij het geschenk is dat U mij hebt gegeven om uit mezelf te treden, om mijn egoïsme op te geven en om mijn eigenliefde los te laten, die nog steeds erg groot is. Help mij alstublieft om altijd eerst aan Pablo te denken en dus minder naar mezelf te kijken.

U had geen enkele gehechtheid, behalve aan God. Help mij en leer mij te herkennen waar mijn gehechtheden liggen, zodat ik ze kan loslaten en altijd de wil van God kan volbrengen. Geprezen zij de Heer!

In dit evangelie zien we hoe, waarschijnlijk, ouders of grootouders kinderen naar Jezus brengen om ze te laten zegenen en, ondanks de terughoudendheid van de discipelen, legt Jezus Zijn handen op hen en zegent ze. Hoe belangrijk is het om naar Jezus toe te gaan en Hem om Zijn zegen te vragen!
Maar hoe kom ik dichter bij de Heer? Met mijn zelfgenoegzaamheid, met mijn menselijke logica? Of met het vertrouwen van een kind, van een klein kind dat weet dat het Zijn Vader nodig heeft? En breng ik mijn echtgenoot elke dag naar Jezus om hem te laten zegenen? Of berisp ik hem, net als de discipelen, en houd ik hem tegen omdat ik hem “vuil” vind met zijn zondes, of onwaardig omdat hij mij beledigd heeft? Jezus maakt ons duidelijk dat Zijn logica anders is dan de onze. Hij kijkt diep in het hart en ziet de bereidheid van het hart; Hij zegent de kinderen die eenvoudig, volgzaam en vertrouwensvol naar Hem toe komen. En wat een verrassing! De Heer zegt tegen Zijn discipelen dat het Koninkrijk der Hemelen behoort aan degenen die juist als kinderen zijn. Als ik dus word als een kind, als ik erken dat ik behoeftig ben, als ik al mijn vertrouwen stel in mijn Vader God en erop vertrouw dat wat Hij mij opdraagt werkelijk het beste plan is dat ik kan hebben, dan kan ik nu al het Koninkrijk der Hemelen beleven!
Laten we niet vergeten God te danken voor degenen die ons dichter bij de Heer hebben gebracht, en laten we niet nalaten Jezus voor te stellen aan degenen die Hem niet kennen, vooral aan degenen die het dichtst bij ons staan.

Rafa: Hallo, María, ik ben thuis.
María: Hallo, Rafa. Hoe was de vlucht?
Rafa: Oef! Deze keer was ik echt bang, er was enorme turbulentie, zo erg dat ik zelfs heb gebeden. En je weet hoe weinig ik geloof in bidden… Maar weet je wat me het meest verbaasde?
Maria: Nee… Wat dan?
Rafa: Dat een jongetje helemaal rustig was terwijl de rest van ons stond te trillen. Toen we hem vroegen of hij niet bang was, zei hij van niet, omdat zijn vader het vliegtuig bestuurde. Wat een vertrouwen had hij in zijn vader!
Maria: Dat is niet zo vreemd. Het was zijn vader! Als een kind zijn aardse vader vertrouwt omdat hij gelooft dat hij de beste is en alles kan, en dat hij, omdat hij van hem houdt, hem het beste zal geven, dan is je als een kind gedragen precies hetzelfde ten opzichte van God, onze Vader, die ons allemaal liefheeft, alles weet en alles kan. Zou Hij ons dan iets slechts geven? Dat geloof in Hem hebben, in zijn plannen, dat Hij ons altijd het beste geeft, ook al begrijpen we dat niet, dat is je als een kind voor God opstellen.
Rafa: Wat een mooie gedachte. Maria, kun je me dichter bij de Heer brengen? Je weet dat ik niet jouw geloof heb, maar ik zou het graag willen hebben.
Maria: Natuurlijk, Rafa. Wat een vreugde! Zullen we die retraite voor echtparen van Proyecto Amor Conyugal doen waar onze vrienden ons zo lovend over hebben verteld? Ik denk dat dat een goed begin zou zijn…

Raúl: Laura, vandaag is een prachtige dag voor Onze Moeder. Mijn ziel huivert bij de gedachte hoe ze in de hemel ontvangen zou worden op het moment van haar tenhemelopneming. Wat een groot feest! Kun je haar glimlach voorstellen toen ze haar Zoon zag?
Laura: Daar had ik nog nooit bij stilgestaan, het moet echt geweldig zijn geweest… wat een omhelzing zullen ze elkaar gegeven hebben. Wat mooi! Heel erg bedankt dat je dit met me deelt, ik vind het moeilijk om jouw gevoeligheid voor de mysteries van Maria te evenaren. Ik ben de Heer zo dankbaar dat Hij jou vanaf alle eeuwigheid heeft uitgekozen om mijn geschikte hulp te zijn. Ik hou heel veel van je, Raúl!
Raúl: Ik hou ook heel veel van jou, Laura.  Zullen we vandaag in onze catechese-groep een rozenkrans organiseren? Ik weet dat we vakantie hebben en dat iedereen ergens anders is, maar we kunnen het online doen en iedereen die kan, kan meedoen. Zo kunnen we hen laten delen in het belang van deze dag, dat misschien een beetje verloren gaat tussen de zomervakantie.
Laura: Dat vind ik een prachtig idee, en ik zou het geweldig vinden om ze te zien en te vragen hoe ze deze dagen doorbrengen.  En ze aan te moedigen om door te gaan met bidden en de sacramenten te ontvangen. Ik ga ze nu meteen uitnodigen!

 
Moeder,
 
Samen met je nicht heilige Elisabeth zeggen we vandaag ook tegen je: gezegend ben je onder de vrouwen en gezegend is de vrucht van je schoot! Wie zijn wij dat je ons voor deze missie hebt uitgekozen? Nederige dienaren van de Dienares, dat is wat we willen zijn. Geprezen zij het Heilig Sacrament van het altaar!