Hoe vaak vragen we ons niet af wat er aan de hand zou kunnen zijn in ons huwelijk dat niet goed gaat. We maken ruzie over het huishouden, over elke beslissing die genomen moet worden, over de opvoeding van de kinderen, over wat we wel en niet doen. Dan zijn er twee dagen van rust en dan is het weer business as usual. Misschien komt het omdat we aan een tolhuisje zitten en we er niet bij stilstaan: daar zit ik, ik eis lof, ik eis rechten van mijn echtgenoot, ik eis aandacht, ik eis vergeving, ik eis wat ik heb gegeven en wat ik niet heb gekregen… en terwijl verdriet, pijn en wanhoop aan mijn hart knagen, denk ik dat er geen oplossing is voor ons probleem. Maar Jezus komt langs en kijkt me met liefde aan en roept me: Sta op en volg me! Hij wil ons opheffen uit die tolhuis die een gevangenis is en die me verhindert om verder te gaan op de weg van Liefde, die het tegenovergestelde is van verzamelen en eisen, maar juist van jezelf geven en niet meten. Doe zoals Mattheüs, sta op, stop met verzamelen en volg Hem.

Eva: John Ik voel me lichamelijk en geestelijk uitgeput. Ik had het gevoel dat ik mezelf te veel gaf en in gebed realiseerde ik me dat ik je alweer aan het beoordelen was en aan het meten wat je geeft.
John: Wauw… Dank je wel dat je dit met me deelt Eva. De waarheid is dat ik soms een beetje ontspan.  
Eva: Je geeft veel dingen waar ik niets aan doe, maar het is alsof alles wat je doet wordt uitgewist en ik alleen zie wat ik doe en ik begin beloningen van je te eisen. Hoe dan ook… ik begin opnieuw! Wat een opluchting om te zien hoe de Heer voor ons zorgt en ons de waarheid laat zien van wat er gebeurt. Ik gaf jou de schuld van al mijn verdriet.
John: Wat ben je mooi, mijn Evita. Ik dank God voor jou en ik vraag Hem mij te helpen jouw verdriet te beseffen en mij meer aan jou te geven.

Moeder,

Mag ik altijd met u zeggen: Mijn ziel verkondigt de grootheid van de Heer, mijn geest verheugt zich in God, mijn redder, omdat hij de vernedering van zijn slaaf heeft aanschouwd. Hem zij lof voor altijd.