Zo vaak houdt het verleden ons tegen, verhindert het ons om dicht bij de Heer te zijn omdat we verankerd zijn in wat we hebben gedaan, in hoe slecht we ons huwelijk jarenlang hebben geleefd; in onze angst om opnieuw te vallen. We kijken naar onszelf, onze sterke kanten, onze ideeën en plannen. We likken onze wonden. En we verliezen de hoop.
Vandaag vertelt de Heer ons dat we onze “doden”, onze slechte ervaringen, onze zonden en ons gebrek aan liefde en zachtmoedigheid achter ons moeten laten en naar Hem moeten kijken. Mogen we opnieuw beginnen, met een hernieuwd verlangen om ons huwelijk te leven zoals de Vader het bedoeld heeft. Nu is het anders omdat we Zijn kostbare hand vasthouden, gewond door liefde; en met de vreugde dat we Hem gevonden hebben. Ja, Heer, we willen U volgen en niet achterblijven om onze doden te begraven.
Wat een grote vreugde om deze weg met U te gaan. Gezegend bent U Heer, U bent onze Liefde.

Sara: Echtgenoot, je ziet er verdrietig uit.
Jim: Ja. Soms denk ik aan de jaren die we verloren hebben in de vernietiging van ons huwelijk, wat we elkaar hebben aangedaan en dan heb ik verdriet.
Sara: Het is waar, we hebben moeilijke jaren achter de rug. Maar nu, met deze nieuwe kijk die we op elkaar hebben, met deze vreugde van het opbouwen van ons huwelijk en met de aanwezigheid van Jezus in ons leven, is de waarheid dat elke dag gevuld zou moeten zijn met niets anders dan lofprijzing en dankzegging aan de Heer.
Juan: Dank je, Sara. Wat help je me toch. Je weet dat ik een beetje melancholisch ben en het lijkt wel of de duivel er zijn vinger insteekt om me mijn hoop en vreugde te laten verliezen.
(En Juan en Sara keerden terug om naar de Heer te kijken, om Hem op de weg te volgen, zingend en Hem lovend. Vreugdevol door zijn oproep tot echtelijke liefdadigheid).

Moeder,

Help ons om naar Jezus te kijken, om elke dag vreugde te beleven aan de kostbare weg die Hij voor ons geopend heeft om ons huwelijk te leven zoals de Vader het bedoeld heeft. Prijs Hem omdat Hij het ons heeft laten zien.

U bent de Messias, de Redder, de Zoon van God. Heer, wie ben ik voor U?
En ik bid dat u tegen mij zegt: “Jij bent de zoon van God in mij en jouw missie is de mijne. Want ik hou oneindig veel van je en ik wil je één maken met mij. Jouw missie zal dus zijn om je samen met mij te geven, om alleen de wil van de Vader te zoeken, om lief te hebben zoals ik liefheb… en zo zullen we de wereld redden”.
Maar Heer, dat lijkt zo hoog gegrepen!
“Zeker, want jij bent onze zoon, de zoon van God, geroepen om eeuwig met ons te leven, geroepen om lief te hebben zoals wij liefhebben, dus hoe kun je dan niet geroepen zijn tot zoiets ‘verhevens’?”
Dus daar roept U mij toe, wat geweldig! En hoe doe ik dat?
“Luister, hoor mijn Woord en breng het in praktijk, verloochen jezelf, omarm het dagelijkse kruis en volg mij. Met gebed, sacramenten en offers, twijfel er niet aan dat we zullen slagen”.

Ana: Ik kan er niet meer tegen. Ik probeer het maar ik kan het niet. Hij luistert niet naar me. Hij luistert niet naar me, hij doet zijn eigen ding, hij helpt me niet en ik ben overweldigd… En daar bovenop leren onze kinderen om net als hij te doen, om alles te negeren. Ik weet niet wat ik moet doen, of ik hem een ultimatum moet stellen, of dat ik zelf een paar dagen moet stoppen met dingen doen, je ziet wel wat hij daarvan zal vinden…
Begeleiders: Oh Ana, het spijt me zo voor wat je doormaakt. Alsjeblieft, leg jezelf voor aan de Heer, leg jezelf voor aan de Maagd, en kijk hoe zij het zouden doen.
Ana: Nou, zij zijn God en de Maagd. Trouwens, Sint Jozef was niet zoals mijn echtgenoot.
Begeleiders: St. Jozef was niet zoals jouw echtgenoot, maar wij zijn zondaars en de Heer houdt van ons, vergeeft ons, wacht op ons, houdt van ons,… Bid er alsjeblieft over en we zullen erover praten.
(De volgende dag belt Anne haar begeleiders…)

Dani: Ik dacht dat we dit weekend een uitstapje naar het strand konden maken, wat denk jij?
María: (Ze denkt binnensmonds: we hadden gezegd dat we, omdat het erg warm zou worden, een mooie dag in de bergen zouden kunnen gaan wandelen.) Wat een goed plan, schat! Ik zal de zwemkleding en handdoeken even nakijken, dan hebben we alles klaar.
Dani: Ik weet niet of het aan mij ligt, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat je het over alles met me eens bent… Vroeger hadden we altijd ruzie omdat we het niet eens waren over de plannen.
Maria: Je hebt gelijk Dani, het is gewoon dat… een maand geleden heb ik me toegewijd aan Onze Lieve Vrouw en ik probeer te leven zoals zij. Voordat ik iets doe, bid ik hoe zij het zou doen of zeggen, en de waarheid is dat het steeds minder moeilijk wordt en dat ik gelukkiger ben.
Dani: Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar het is moeilijk voor mij om het te volgen, ik raak ontmoedigd en ik geef het uiteindelijk op…
María: Wat vind je ervan om samen de consecratie te doen?
Dani: Maar als je het al gedaan hebt, ga je het dan nog een keer doen?
María: Natuurlijk! Ten eerste omdat we onszelf elke dag zouden moeten toewijden, en ten tweede omdat ik het mooi vind om het samen te doen, zodat we meer momenten van gebed samen hebben.

 
Moeder,

Help ons om uw slaven te zijn, zodat we een hart als het uwe hebben waarin we de plannen die de Heer voor ons huwelijk heeft, kunnen bewaren en bidden.

Een lezing uit het Heilige Evangelie volgens Lucas

In het huwelijksleven zijn er ook “verloren schapen”. Soms gaat het niet om grote fouten, maar om momenten waarop een van de echtgenoten “losgekoppeld” is van zijn echtgenoot omdat hij zich gekwetst of onbegrepen voelt door de ander en zijn toevlucht heeft gezocht in zichzelf, omdat hij zich slachtoffer voelt van de ander.
Deze gelijkenis van de Goede Herder nodigt ons, de echtgenoten, uit om altijd uit onze trots en egoïsme te komen en naar degene toe te gaan die “losgekoppeld” is en niet weet of niet ziet hoe terug te keren…
De Heer vraagt ons om altijd bruggen te bouwen, om altijd de gemeenschap te zoeken, om nooit moe te worden onvoorwaardelijk te vergeven en om vergeving te vragen
En als we zo handelen, als de band hersteld is, als wonden verzoend zijn en blikken herenigd… dan is er ook feest in de hemel. Want er is geen grotere vreugde dan liefde die thuiskomt nadat ze is afgedwaald.

Paloma: (komt heel nerveus het huis binnen na een dag hard werken) Alfonso heb je gedaan wat ik je gevraagd heb?
Alfonso: Het spijt me schat, ik heb vandaag geen tijd gehad.
Paloma: Het is altijd hetzelfde; je hebt nooit tijd voor wat ik je vraag te doen; ik weet zeker dat je tijd hebt gehad om naar je moeder te gaan en je eigen dingen te doen. Ik ben het echt zat. Je bent een egoïstisch stuk stront (Paloma slaat de deur dicht en sluit zichzelf op in de kamer).
Alfonso: (Als hij ziet dat zijn echtgenote nerveus is, bidt hij in stilte) Heer, help me om Paloma met uw ogen te zien. Help me haar te begrijpen en, zonder haar te veroordelen, te weten dat wanneer ze het het minst verdient, zoals nu, ze me het hardst nodig heeft; geef me de kracht om haar te hulp te schieten.
Alfonso: (Laat een redelijke tijd op zich wachten en gaat naar de deur van haar kamer) Lieverd, vergeef me, je weet dat ik een beetje een puinhoop ben en dat ik mezelf heel slecht organiseer en daarom heb ik geen tijd gehad om te doen wat je me vroeg, maar ik verzeker je dat ik het morgen zonder mankeren zal doen.
Paloma: (De kamer verlatend) Nou, vergeef me. Ik ben erg nerveus geweest en ik heb het op jou afgereageerd. Je weet niet hoeveel het me helpt dat je, als ik mezelf niet eens kan uitstaan, in plaats van mij te pesten, begrip toont en me komt redden.
Alfonso: Dat is mijn Palomita.
Paloma: We hebben al een paar dagen geen echtelijk gebed gehad en dat merk je meteen. Vanavond gaan we zonder mankeren weer bidden, ben je het daarmee eens?
Alfonso: Natuurlijk ben ik het ermee eens. Dank je wel dat je me eraan herinnert.

Help me om te leren liefhebben, vraagt uw Zoon ons, door er steeds weer op uit te gaan om mijn echtgenoot te ontmoeten, ook als hij of zij dat het minst verdient. Uit Uw hand kan de liefde altijd weer gevonden worden. Lof zij God die Liefde is.

Als echtgenoot vind ik het moeilijk om zijn woorden “in praktijk te brengen”. In de praktijk “leg ik mijzelf toe” op het interpreteren van zijn woord en eis ik van mijn echtgenoot “in Jezus’ naam” wat hij wel of niet moet doen. Wat een “subtiel” verschil en wat een verwoesting voor mijn huwelijk.
Ik kan gaan denken dat ik, omdat ik Jezus als herder volg, weet wat het beste is voor mijn echtgenoot en kinderen, terwijl ik vergeet dat Jezus boven alles “weide” is, Hij is het voedsel dat Zijn woord in mijn hart doet ontkiemen en in de praktijk is Hij het die mijn echtgenoot helpt door mij.
Laten we ophouden ons te verschansen in onze zekerheden en ons hart voor Hem openen in gebed. Moge Hij ons kennen!

Almudena: (kijkt met genegenheid naar haar echtgenoot) Vandaag, terwijl ik bad, inspireerde Jezus in mijn hart een heel sterk idee…. Soms heb ik het gevoel dat ik probeer degene te zijn die alles in ons gezin regisseert, alsof ik precies weet wat God wil dat je doet.
Luis: (verrast) En dat stoort je?
Almudena: Het is niet dat het me stoort… maar ik realiseer me dat in plaats van God tot jou te laten spreken, ik voor God spreek, alsof ik zijn stem heb.
Luis: (nadenkend) Ik heb het ook gevoeld, ik ga niet tegen je liegen. Soms klinken je woorden voor mij meer als een bevel dan als hulp. Maar ik weet dat je het doet omdat je gelooft dat het het beste voor me is… en ik probeer je te begrijpen.
Almudena: Het spijt me zo… Ik ben aan het leren dat Jezus volgen niet zozeer gaat over “jou leiden”, maar over mezelf toestaan om door Hem getransformeerd te worden. Dat mijn gebed niet alleen is om voor jou te bidden, maar ook om me met Hem te voeden en Hem door mij te laten handelen.
Luis: Dat vind ik mooi… dat Jezus niet alleen onze herder is, maar ook onze voeding. Misschien als we ons allebei door Hem laten voeden, zal Hij ervoor zorgen dat we samen groeien.
Almudena: (neemt zijn hand) Wil je samen bidden? Zonder dingen te vragen. Gewoon luisteren.
Luis: Dat zou ik graag willen. Laat Hem ons centrum zijn, niet onze verwachtingen.

Moeder,

U die onze God in uw schoot droeg, leer ons om zijn woord vruchtbaar te laten zijn in onze harten. Dank u dat u zoveel van ons houdt!