Vandaag roept Christus onze aandacht, net zoals Hij die van zijn generatie riep. Sinds zijn komst naar de wereld, sinds zijn Verlossing, hebben we alle middelen en instrumenten om een huwelijk te hebben zoals Hij het bedoeld heeft, maar we blijven erg verloren.
In het huwelijksleven verwacht men vaak ‘tekenen’ van de ander: perfecte gebaren van genegenheid, precies de juiste woorden van troost, zichtbare bewijzen van liefde. Het evangelie herinnert ons er echter aan dat we ons hart moeten openen voor wat al voor ons ligt. Jezus herinnert ons er vandaag aan dat het ware teken niet in het uiterlijke ligt, maar in trouw en diepe toewijding.
Het ‘teken van Jona’ was de bekering van een volk dat luisterde en veranderde. In het huwelijk zijn de ware tekenen niet zozeer de voorbijgaande uitingen, maar moeten ze in het eenvoudige liggen: in het dagelijkse geduld, in het aangeboden vergiffenis, in de poging om elkaar te begrijpen, in de tederheid die wordt gegeven zonder iets te eisen.
Het evangelie zegt ook: “Hier is iemand die meer is dan Jona, meer dan Salomo”. In het huwelijk is dat “meer” Christus, die tussen de twee aanwezig is. Als ieder zich inspant om Jezus in de ander te zoeken, wordt de relatie niet alleen door menselijke woorden in stand gehouden, maar ook door de zekerheid van een grotere liefde. Laten we daarom nooit vergeten dat ons huwelijk een drie-eenheid is en dat het “teken” van de Heer ons in ons dagelijks leven niet onopgemerkt voorbijgaat.

Toegepast op het huwelijksleven:

Vanesa: Sergio, ik wil je om vergeving vragen omdat ik me in mijn hart vaak tegen je keer omdat ik denk dat je niet genoeg van me houdt. Ik let alleen op wat je me aandoet of zegt en zie je hart niet.
Stijn: Heb je mijn gedachten gelezen? Ik dacht net hetzelfde. Vaak kijk ik alleen naar de buitenkant en denk ik dat de kinderen voor jou belangrijker zijn dan ik.
Vanesa: Wat erg, sorry. Het is waar dat ik vaak, als ik twijfel aan je liefde voor mij, ineenstort en geen zin heb om zelfs maar voor je te koken.
Stijn: Echt waar? Maar je maakt toch altijd heerlijke maaltijden voor me klaar.
Vanesa: Hahaha, wat ben je toch een sukkel, want op die dagen doe ik dat zonder ook maar een greintje liefde erin te stoppen.
Sergio: Schat, op onze trouwdag heb ik je mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst gegeven. Ik ben erg onhandig en er zijn dagen dat ik je dat niet laat merken, het spijt me.
Vanesa: Daarom vraag ik jou en de Heer om vergeving. Ons huwelijk is een driehoeksverhouding en op de dagen dat ik me in mezelf terugtrek, twijfel ik zelfs of het een vergissing was om te trouwen…
Nu, na het gebed, realiseer ik me dat dit allemaal voortkomt uit mijzelf, uit mijn onzekerheden en uit het feit dat ik perfecte liefde van jou eis. Het spijt me, mijn liefste.
Stijn: wat ben je toch schattig. Laten we vanaf nu niet meer twijfelen aan de aanwezigheid van God in ons huwelijk en elkaar dus geen tekenen meer vragen. Vind je dat goed?
Vanesa: natuurlijk, en nu ga ik met veel liefde een lekker diner voor je klaarmaken.

Moeder,

Leer ons om niet aan onze echtgenoot te twijfelen, maar ons te concentreren op het grootste teken dat ons verbindt: ons sacrament. Geprezen zij de Heer die op ons wacht in onze echtgenoot.