Evangelie van de Paaswake
Lezing uit het Evangelie volgens Lucas 24, 1-12
met de welriekende kruiden die zij klaar gemaakt hadden.
Zij vonden de steen weggerold van het graf,
gingen binnen, maar vonden er het lichaam van de Heer Jezus niet.
Terwijl zij niet wisten wat daarvan te denken, stonden er plotseling twee mannen voor hen in een stralend wit kleed.
Toen zij van schrik bevangen het hoofd naar de grond bogen, vroegen de mannen haar:
‘Wat zoekt ge de levende bij de doden?
Hij is niet hier, Hij is verrezen. Herinnert u, hoe Hij nog in Galilea tot u gezegd heeft:
De Mensenzoon moet overgeleverd worden in zondige mensenhanden
en aan het kruis geslagen, maar op de derde dag verrijzen.’
Zij herinnerden zich zijn woorden,
keerden van het graf terug en brachten dit alles over aan de elf en aan al de anderen.
Het waren Maria Magdalena, Johanna en Maria, de moeder van Jakobus;
de andere vrouwen die met hen waren vertelden aan de apostelen hetzelfde.
Maar dat verhaal leek hun beuzelpraat en zij geloofden het niet.
Toch liep Petrus ijlings naar het graf, bukte zich voorover, maar zag alleen de zwachtels.
Daarop ging hij terug, verbaasd nadenkend over hetgeen er gebeurd was.
Wat wordt de vastentijd lang. Het lijkt alsof de tijd van Pasen nooit zal komen. Maar het uur van verlossing is gekomen! De engelen brengen ons het nieuws, dezelfde engelen die het nieuws brachten aan de herders in Bethlehem. Dezelfde engelen die het aan Maria brachten bij de Aankondiging. En nu zeggen ze tegen ons: “Waarom zoek je de levende tussen de doden? Hij is hier niet. Hij is opgestaan.”
Met deze woorden is onze Hoop tot ons gekomen. Leven, genade, de sacramenten, Maria als Moeder… Betekent deze Verrijzenis zoveel, zoveel voor jou en voor mij?
Ik word me bewust en die vreugdekreet komt in me op: U bent opgestaan, Heer! Eindelijk kan ik weer roepen: Alleluia! En nog een Alleluia! En nog een, met achter elk van de voordelen die de opstanding van de Heer ons brengt.
Toegepast op het getrouwde leven:
Lucas: Gisteren was ik een beetje downhearted, het leek me alsof niets nut had, dat elke inspanning nutteloos is.
Myriam: En dat, wat is er gisteren gebeurd?
Lucas: Niets, dat ik terugviel in dezelfde dingen en mijn leven beschouwde als een soort onvermijdelijke routine, en daardoor viel ik uit elkaar.
Myriam: Dat gebeurt soms, en wat bracht je uit de duisternis?
Lucas: De opstanding van de Heer overdenken. Ik begon in gebed alles te bekijken wat ik van Hem heb ontvangen, te beginnen met vergeving en leven, gevolgd door de Heilige Geest, omdat ik een kind van God ben geworden, vanwege de hoop met jou in ons Sacrament van het Huwelijk, de hoop voor onze kinderen… Ik weet het niet. Zo’n overweldigende eindeloze lijst van zegeningen en beloften, dat ik me over alle onzin heen zette en God uiteindelijk met heel mijn hart prees.
Myriam: Wat mooi. Ik vond het prachtig. Je hebt me ontroerd. Bedankt dat je me bewust hebt gemaakt van het geschenk van verlossing.
Moeder,
We danken God speciaal voor u. Waar zouden we heen gaan zonder u? Dank U Heer dat U ons Maria als onze Moeder hebt gegeven.