Een lezing uit het Heilige Evangelie volgens Lucas 22, 14-23, 56.
Toen de tijd aangebroken was, ging Jezus met de apostelen aan tafel aanliggen.
Hij sprak nu tot hen: ‘Vurig heb ik verlangd, eer Ik ga lijden, dit paasmaal met u te eten.
Want Ik zeg u: Ik zal het niet meer eten, totdat het zijn vervulling vindt in het Rijk Gods.’
Daarop nam Hij een beker, sprak een dankgebed uit en zei: ‘Neemt die beker en deelt hem samen.
Want Ik zeg u: Van dit ogenblik af drink Ik niet meer van wat de wijnstok voortbrengt, totdat het Rijk Gods is gekomen.’
Daarop nam Hij het brood, sprak een dankgebed uit, brak het en gaf het hun met de woorden: ‘Dit is mijn Lichaam, dat voor u gegeven wordt; doet dit tot een gedachtenis aan Mij.’
Evenzo gaf Hij de beker, na de maaltijd, terwijl Hij sprak: ‘Deze beker is het Nieuwe Verbond in mijn Bloed, dat voor u wordt vergoten.
Maar zie, degene door wiens hand Ik zal worden overgeleverd is met Mij aan tafel.
Want de Mensenzoon gaat heen zoals het is vastgesteld; maar toch, wee die mens door wie Hij wordt overgeleverd.’
Nu begonnen zij onder elkaar te vragen, wie van hen het toch was, die dat zou doen.
Er ontstond twist onder hen wie van hen wel de voornaamste mocht zijn.
Maar Jezus sprak tot hen: ‘De koningen van de volkeren oefenen heerschappij over hen uit en hun machthebbers laten zich weldoeners noemen.
Zo moet gij niet doen, maar wie onder u de voornaamste is, moet als de jongste wezen, en wie bevelen geeft als iemand die dient.
Wie is immers de grootste: die aanligt of bedient? Niet hij die aanligt? Welnu, Ik ben onder u als degene die bedient.
Gij zijt het die trouw zijt gebleven in mijn beproevingen.
En Ik verleen u het koninkrijk, zoals mijn Vader het Mij heeft verleend,
om in mijn koninkrijk aan mijn tafel te eten en te drinken en op tronen te zetelen en de twaalf stammen van Israel te oordelen.
Simon, Simon, weet dat de satan heeft geeist u allen te ziften als tarwe.
Maar Ik heb voor u gebeden dat uw geloof niet zou bezwijken. Wanneer ge eenmaal tot inkeer gekomen zijt, versterk dan op uw beurt uw broeders.’
Maar hij antwoordde: ‘Heer, ik ben bereid met U zelfs gevangenis en dood in te gaan!’
Daarop sprak Jezus: ‘Ik zeg u, Petrus: De haan zal vandaag niet kraaien, voordat ge driemaal geloochend hebt Mij te kennen.’
Hij sprak tot hen: ‘Toen Ik u uitzond zonder beurs, reiszak of schoeisel, hebt ge toen aan iets gebrek gehad?’ Ze antwoordden: ‘Aan niets.’
Hij hernam: ‘Maar nu moet wie een beurs heeft, die meenemen, en eveneens een reiszak: en wie die niet bezit, verkope zijn mantel en schaffe zich een zwaard aan.
Ik zeg u: in Mij moet dit Schriftwoord vervuld worden: Hij is tot de booswichten gerekend. Wat over Mij werd beschikt, gaat nu vervuld worden.’
Ze zeiden Hem: ‘Zie, Heer, hier zijn twee zwaarden.’ Hij antwoordde: ‘Het is genoeg.’
Hij ging nu naar buiten en begaf zich volgens zijn gewoonte naar de Olijfberg. Ook de leerlingen gingen met Hem mee.
Ter plaatse aangekomen sprak Hij tot hen: ‘Bidt, dat gij niet op de bekoring ingaat.’
Hij verwijderde zich van hen, ging ongeveer een steenworp verder, wierp zich op de knieën en bad:
‘Vader, als Gij wilt, laat dan deze beker Mij voorbijgaan. Maar toch: niet mijn wil, maar uw wil geschiede.’
Nu verscheen Hem een engel uit de hemel om Hem te sterken.
Aan doodsangst ten prooi bad Hij met nog meer aandrang. Zijn zweet werd tot dikke druppels bloed, die op de grond neervielen.
Toen stond Hij op uit zijn gebed en ging naar zijn leerlingen, maar vond hen van droefheid in slaap.
Hij zei tot hen: ‘Hoe kunt ge slapen? Staat op en bidt, dat ge niet op de bekoring ingaat.’
Hij was nog niet uitgesproken, of daar kwam een troep, voorafgegaan door een van de twaalf, Judas. Deze trad op Jezus toe om Hem te kussen.
Maar Jezus zei tot hem: ‘Judas, verraadt ge de Mensenzoon met een kus?’
Toen zij die om Hem heen stonden, bemerkten wat er ging gebeuren, vroegen ze: ‘Heer, zullen we met het zwaard erop in slaan?’
En een van hen gaf de knecht van de hogepriester een slag en hieuw hem het rechteroor af.
Maar Jezus greep in en zei: ‘Laat het hierbij.’ En Hij raakte het oor aan en genas hem.
Nu sprak Jezus tot de hogepriesters, tot de bevelhebbers van de tempelwacht en de oudsten
die op Hem afgekomen waren: ‘Als tegen een rover zijt ge uitgetrokken met zwaarden en knuppels.
Dagelijks was Ik bij u in de tempel en ge hebt geen hand naar Mij uitgestoken. Maar dit is uw uur en uw macht is die der duisternis.
Zij grepen Hem nu vast, voeden Hem weg en brachten Hem in het huis van de hogepriester, terwijl Petrus Hem op een afstand volgde.
Op de binnenplaats legden zij een vuur aan en gingen bij elkaar zitten; Petrus zat tussen hen in.
Toen een dienstmeisje hem bij het schijnsel van het vuur zag zitten, zei ze, na hem scherp opgenomen te hebben: ‘Die was ook bij Hem.’
Maar hij ontkende het zeggende: ‘Vrouw, ik ken Hem niet.’
Even later zag iemand anders hem en zei: ‘Jij bent ook een van hen.’ Maar Petrus antwoordde: ‘Man, dat is niet waar.’
Na verloop van ongeveer een uur verklaarde een ander met stelligheid: ‘Waarachtig, die man behoorde ook bij Hem, hij is immers ook een Galileeër.
Petrus antwoordde: ‘Man, ik weet niet wat je bedoelt.’ Hij had het nog niet gezegd of meteen kraaide een haan.
Toen keerde de Heer zich om en keek Petrus aan; het schoot Petrus te binnen,
hoe de Heer hem gezegd had: eer vandaag een haan kraait, zult ge Mij driemaal verloochenen.
En hij ging naar buiten en begon bitter te wenen.
De mannen die Jezus bewaakten, bespotten en sloegen Hem.
Ze wierpen een doek over zijn hoofd en vroegen Hem: ‘Wees nu eens profeet; wie is het die U geslagen heeft?’
Nog vele andere beschimpingen voegden ze Hem toe.
Toen het dag geworden was, vergaderde de raad van oudsten van het volk, hogepriesters en schriftgeleerden en zij lieten Hem voor hun rechtbank leiden.
Ze zeiden: ‘Als Gij de Christus zijt, zeg het ons dan.’ Maar Hij sprak tot hen: ‘Als Ik het u zeg, zult ge er toch geen geloof aan hechten,
en als Ik u vragen stel, zult ge toch geen antwoord geven.
Maar van nu af zal de Mensenzoon zitten aan de rechterhand van de Macht van God.’
Toen vroegen ze allen: ‘Gij zijt dus de Zoon van God?’ Hij antwoordde hun: ‘Gij hebt het gezegd, dat ben Ik.’
Zij riepen: ‘Waartoe hebben wij nog een getuigenis nodig? Wij hebben het toch zelf uit zijn eigen mond gehoord.’
Toen stond de gehele vergadering op en men bracht Hem voor Pilatus.
Daar begonnen ze Hem te beschuldigen en zeiden: ‘Wij hebben vastgesteld, dat die man ons volk
tot opstand aanspoort, het er van afhoudt aan de keizer belasting te betalen en zich uitgeeft voor de Messias, de Koning.’
Pilatus vroeg Hem: ‘Zijt Gij de koning der Joden?’ Hij gaf hem ten antwoord: ‘Gij zegt het.’
Pilatus zeide nu tot de hogepriesters en de volksmenigte: ‘Ik kan in deze man geen enkele schuld ontdekken.’
Maar zij hielden aan en riepen: ‘Door zijn prediking in heel het joodse land, waar Hij
in Galilea mee begonnen is en die Hij tot hier heeft voortgezet, zaait Hij onrust onder het volk.’
Toen Pilatus dat hoorde, vroeg hij of de man een Galileeër was.
Zodra hij vernam, dat Hij uit het machtsgebied van Herodes kwam, stuurde hij Hem naar Herodes, die in die dagen eveneens in Jeruzalem verbleef.
Herodes toonde zich zeer verheugd toen hij Jezus te zien kreeg. De verhalen over Hem
hadden hem sinds geruime tijd daar naar doen verlangen en hij hoopte Hem nu een of ander wonder te zien verrichten.
Hij stelde Hem allerlei vragen, maar Jezus gaf in het geheel geen antwoord.
De hogepriesters en de schriftgeleerden stonden er bij en putten zich uit in beschuldigingen tegen Hem.
Samen met zijn soldaten, hoonde en bespotte Herodes Hem. Hij hing Hem een schitterend gewaad om en zond Hem terug naar Pilatus.
Op diezelfde dag werden Herodes en Pilatus elkaars vrienden; tevoren namelijk leefden zij in onderlinge vijandschap.
Daarop riep Petrus de hogepriesters, de overheidspersonen en het volk bijeen
en zei tot hen: ‘Gij hebt deze man voor mij gebracht als iemand die het volk tot opstand aanzet;
welnu: ik heb Hem in uw bijzijn verhoord maar ik heb in deze man niets kunnen ontdekken van al datgene waar gij Hem van beschuldigt.
Herodes evenmin, want hij heeft Hem naar ons teruggezonden. Het is duidelijk, dat Hij niets heeft bedreven wat de doodstraf zou rechtvaardigen.
Ik zal Hem daarom een tuchtiging laten toedienen en dan vrijlaten.’
Ze begonnen allen tegelijk te schreeuwen:
‘Weg met Hem! Laat ons Barabbas vrij.’
Deze Barabbas was wegens een oproer in de stad en wegens moord in de gevangenis geworpen.
Opnieuw sprak Pilatus hen toe, omdat hij Jezus wenste vrij te laten.
Maar zij riepen daartegen in: ‘Kruisig Hem, kruisig Hem!’
Voor de derde maal vroeg Pilatus hun: ‘Wat voor kwaad heeft die man dan toch gedaan?’ Ik heb in Hem niets gevonden,
dat de doodstraf rechtvaardigt. Ik zal Hem daarom een tuchtiging laten toedienen en dan vrijlaten.’
Luid schreeuwend bleven zij echter zijn kruisiging eisen; en hun geschreeuw gaf de doorslag.
Pilatus besliste, dat gebeuren zou wat zij eisten;
hij liet de man die zij opvorderden los, al zat hij wegens oproer en moord in de gevangenis, maar Jezus leverde hij over aan hun willekeur.
Toen zij Hem wegvoerden, hielden zij een zekere Simon aan, een man uit Cyrene,
die van het veld kwam: hem belaadden ze met het kruis om achter Jezus aan te dragen.
Een grote volksmenigte volgde Hem, ook vrouwen die zich op de borst sloegen en over Hem weeklaagden.
Jezus keerde zich tot hen en sprak: ‘Dochters van Jeruzalem, weent niet over Mij, maar weent over uzelf en over uw kinderen.
Weet dat er een tijd zal komen waarop men zeggen zal: Gelukkig de onvruchtbaren,
wier schoot niet heeft gebaard en wier borst geen kind heeft gevoed.
Dan zal men tot de bergen zeggen: Valt op ons, en tot de heuvels: Bedekt ons.
Want als men zo doet met het groene hout, wat zal er dan met het dorre gebeuren?’
Er werden nog twee anderen weggevoerd, twee misdadigers, om samen met Hem ter dood te worden gebracht.
Toen zij op de plaats kwamen die Schedel heet, sloegen zij Hem daar aan het kruis,
en zo ook de misdadigers, de een rechts, de ander links.
En Jezus zeide: ‘Vader, vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen.’
Ze verdeelden zijn kleren onder elkaar, door er om te dobbelen.
Het volk stond toe te kijken, maar de overheidspersonen lachten Hem uit en zeiden:
‘Anderen heeft Hij gered; laat Hij zichzelf eens redden, als Hij de Messias van God is, de uitverkorene!’
De soldaten brachten Hem zure wijn, en ook zij voegden Hem spottend toe:
‘Als Gij de koning der Joden zijt, red dan uzelf.’
Boven Hem stond als opschrift in Griekse, Romeinse en Hebreeuwse letters: ‘Dit is de koning der Joden.’
Ook een van de misdadigers die daar hingen, hoonde Hem: ‘Zijt Gij niet de Messias? Red dan uzelf en ons.’
Maar de andere strafte hem af en zei: ‘Heb zelfs jij geen vrees voor God, terwijl je toch hetzelfde vonnis ondergaat?
En wij terecht, want wij krijgen wat we door onze daden verdiend hebben; maar Hij heeft niets verkeerds gedaan.’
Daarop zei hij: ‘Jezus, denk aan mij, wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt.’
En Jezus sprak tot hem: Voorwaar, Ik zeg u: Vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs.’
Het was nu omtrent het zesde uur; er viel duisternis over heel de streek tot aan het negende uur toe,
doordat de zon geen licht meer gaf. Het voorhangsel van de tempel scheurde middendoor.
Toen riep Jezus met luider stem: ‘Vader, in uw handen beveel Ik mijn geest.’ Nadat Hij dit gezegd had, gaf Hij de geest.
Op het zien van wat er gebeurd was, loofde de honderdman God en zei: ‘Deze mens was waarlijk een rechtvaardige.’
Al het volk dat voor dat schouwspel samengestroomd was, keerde terug toen zij aanschouwd hadden wat er gebeurd was, en sloegen zich op de borst.
Al zijn bekenden, ook de vrouwen, die Hem van Galilea gevolgd waren, stonden op een afstand toe te zien.
Nu was er een zekere Jozef, lid van de Hoge Raad, een welmenend en rechtschapen man.
die dan ook niet had ingestemd met hun plannen en handelwijze. Hij was afkomstig uit de Joodse stad Arimatea en leefde in de verwachting van het Rijk Gods.
Deze ging naar Pilatus en vroeg om het lichaam van Jezus.
Na het van het kruis genomen te hebben, wikkelde hij het in een lijkwade. Vervolgens legde hij Hem in een graf,
dat in een steen was uitgehouwen en waarin nog nooit iemand was neergelegd.
Het was Voorbereidingsdag en de sabbat brak aan.
De vrouwen, die uit Galilea met Hem meegekomen waren, volgden en bekeken het graf en zagen toe hoe zijn lichaam werd neergelegd.
Teruggekeerd maakten ze welriekende kruiden en balsem klaar, maar op de sabbat namen ze de voorgeschreven rust in acht.
We vragen ons af, bedroefd nadat we het lijdensverhaal van de Heer hebben overwogen: “Hebben we zo lief? Want dit is waar het bij echtgenoten om gaat. Het gaat erom dat we op deze manier van elkaar houden.
Zodat we uiteindelijk besluiten om onszelf te geven zoals Hij deed. De overgave is moeilijk, maar de vruchten voor het huwelijk zijn geweldig.
Toegepast op het getrouwde leven:
Franciscus: Ik weet waarom ons huwelijk niet zo goed loopt.
Teresa: Waarom?
Francisco: Omdat we ons niet helemaal aan elkaar hebben gegeven. Het is waar dat het moeilijk is om die definitieve stap te zetten, maar als we dat wel doen ….
Teresa: Het zou veel pijn doen omwille van alle ondeugden en gehechtheden die we hebben. Maar het zou onze verlossing zijn.
Franciscus: Laten we het dan doen! Maar het gaat niet om lijden in stilte, het gaat om onszelf geven uit liefde.
Moeder,
Ook U verlangde naar dat moment waarop God U om alles vroeg. Een zwaard zou Uw onbevlekte hart doorboren. Maar U aarzelde niet. Geef mij dat verlangen om echt lief te hebben, zodat mijn huwelijk kan werken en veel vrucht kan dragen. Door Jezus Christus, onze Heer. Amen.