Heer, vandaag laat U mij zien dat we klein en nederig moeten zijn om God te leren kennen. Wat kent U ons toch goed! Wanneer we de gaven ontdekken die U ons geeft en we die verkeerd gebruiken, denken we dat we ‘wijs en begripvol’ zijn en vervallen we gemakkelijk in trots en hoogmoed. En daarna komen
afgunst, woede…
Hetzelfde geldt voor onze echtgenoot, hoe vaak denken we niet dat we beter zijn dan
onze echtgenoot… Maar U vraagt ons om nederig, klein en behoeftig te zijn, omdat U dat zo gewild hebt, dat we elkaar nodig hebben. En vanuit die wederzijdse kwetsbaarheid, als we elkaar met nederigheid steunen en omarmen, zullen we elkaar steeds beter leren kennen en dan zal er eenheid ontstaan, de gemeenschap waartoe
we geroepen zijn.
Maar de weg is niet gemakkelijk. Alleen kunnen we het niet, daarom komt U ons tegemoet en geeft U ons door ons sacrament de genade, de kracht om onze trots te overwinnen. Beetje bij beetje toont U ons Uw
nederigheid, om ons klein te maken, maar heel dicht bij elkaar.
Vandaag, waarop we de uitroeping van Onze-Lieve-Vrouw van de Berg Karmel vieren, kijken we naar de nederigheid van Onze Moeder, opdat Zij ons onderwijst.

 Toegepast op het huwelijksleven:

Julia: Wat een zenuwen! Het is nog maar drie maanden geleden dat we de retraite van het Project Huwelijksliefde hebben gedaan en bij de volgende bijeenkomst van de catechese-groep moeten we erover vertellen… Maar we hebben geen idee!
Antonio: Het is waar, het is spannend, we hebben geen opleiding gehad. En er zijn mensen die heel goed opgeleid zijn…
Julia: Het is ook waar dat ze ons hebben gezegd dat we ons geen zorgen hoeven te maken, dat we alleen de catechese hoeven te lezen, er de hele maand samen voor moeten bidden en moeten proberen het in praktijk te brengen…
Antonio: Dat is waar, ze zeggen ons altijd dat het geen college is. En dat begrijp ik, hahaha, wij zijn niet echt academisch.
Julia: Ja, maar we zijn erg enthousiast over deze nieuwe weg die we zijn ingeslagen. We gaan door zoals tot nu toe, we gaan proberen om gedurende de maand te leven wat de catechese ons zegt in ons dagelijks leven, in onze
dagelijkse bezigheden, in de kleine dingen, gesteund door het echtpaargebed en de sacramenten.
Antonio: Dat klopt, in de vorige lessen vertelden ze hoe de catechese hen had geholpen in hun huwelijk, hoe ze die
in hun dagelijks leven hadden toegepast. Ze waren erg ervaringsgericht…, nou ja, hoe zeg je dat…
Julia: Ervaringsgericht, ervaringsgericht… en we hebben nu juist
“ervaring” opgedaan in deze drie maanden: samen bidden (iets wat we vroeger niet deden…), zien hoe we sommige dingen nu anders doen, elkaar anders bekijken… En vooral, hoe we elkaar leren kennen in het huwelijksgebed en hoe we de Heer leren kennen.
Antonio: Dat is waar. Wat geweldig! En hoeveel hebben we nog te leren, te beleven, te bidden… We moeten de Heer en Onze
Moeder heel erg bedanken voor het redden van ons.
Julia: Ja, dank U Heer, dank U Moeder!

Moeder,

Dank U voor deze weg die U de Kerk hebt geboden, dank U voor Uw Ja, dank U voor het Ja van zoveel echtparen die Uw Project mogelijk maken.
Wij loven en danken U, Heer, voor het schenken van Uw Moeder!

Elke gave vereist een taak.

Jezus wijst de steden waar hij meer tijd, meer moeite en meer wonderen had besteed, maar die toch niet hadden gekozen om hun leven te veranderen in het licht van Jezus Christus, streng terecht. Dit kan ons ook overkomen in ons huwelijk, waarin Christus ons de waarheid van het huwelijk openbaart en ons zijn barmhartige en volledige liefde openbaart door de eucharistie. Hij hamert op zijn vernieuwende boodschap van gastvrijheid en overgave via de catechese van Johannes Paulus II, en toch blijven veel harten verhard, ondanks de inspanningen van de Heer om ons de Waarheid te tonen. Hiermee kondigt hij ons aan dat het oordeel strenger zal zijn voor degenen die meer licht hebben ontvangen dan voor degenen die hem niet kennen. Daarom moet de gave die we ontvangen ons ertoe brengen om ons hart te zuiveren en vervolgens gratis te geven wat we gratis hebben ontvangen, waar onze Moeder ons ook heen brengt.

Toegepast op het huwelijksleven:

Enrique: Esperanza, elke keer dat we meewerken aan een retraite van het Project Huwelijksliefde, erkennen we dat we elkaar met een middelmatige liefde liefhebben, en zijn we getuige van ware wonderen in de gekozen huwelijken. En wij boeken geen vooruitgang, we nemen niet die vastberaden beslissing om in al onze handelingen lief te hebben.

Esperanza: Enrique, dit is de vierde keer dat de herders van de groep ons aanmoedigen om de catechese voor te bereiden, en we zeggen nee. Iedereen zegt dat het voorbereiden ervan, hoewel het hen door elkaar schudt, hen uiteindelijk meer verenigt omdat het hen ertoe brengt om het te beleven.

Enrique: Esperanza, we doen ook het huwelijksgebed op sommige dagen dat het goed gaat, maar op veel andere dagen niet.

Esperanza: Dat is waar. Als we het goed doen, helpt het me om je te leren kennen en goed over je te denken. Ik geloof dat de Heer zich inspant om ons middelen en zelfs wonderen te geven, zodat we deze weg trouw, met wilskracht en nederigheid kunnen bewandelen, maar wij kiezen ervoor om lauw te blijven en vast te houden aan onze trots en hoogmoed.

Enrique: Ik hou heel veel van je, Esperanza, en het doet me pijn om jou en de Heer pijn te doen. Ik ga de herdertjes bellen en zeggen dat we de volgende catechese voorbereiden, en dat we samen gaan bidden. Ik vraag je om me te helpen om elke dag vol te houden.

Esperanza: Wat ben ik ontroerd om deze woorden te horen. Dank u, mijn God, voor deze echtgenoot die u mij hebt geschonken.

Moeder,

Dank u dat u ons blijft zeggen: “Doe wat Hij u zegt”, om ons nieuw te maken zoals de wijn op de bruiloft te Kana. Gezegend en geprezen zij de Heer.

Woord van de Heer

Niet zonder jou.

In ons dagelijks leven maken we ons zorgen over onze relatie met onze familie, met onze ouders, of we het wel goed doen met onze schoonouders, of we wel genoeg voor hen zorgen. Met onze broers en zussen zou het geweldig zijn als ze het traject van het Project zouden kennen…
En waar is de Heer temidden van dit alles? Waar zijn wij? Ben ik me bewust dat ik een kind van God ben en gedraag ik me ook zo? Gedragen mijn man en ik ons als kinderen van God?
Vandaag zegt U ons, Heer, dat boven alles, en om iedereen te behandelen, liefde het belangrijkste is, ons gedragen als jouw kinderen. Laten we als kinderen van God de Vader tot U komen, mijn man en ik samen. Want U hebt beloofd Uw genade over ons sacrament uit te storten.
Als ik moeite heb om lief te hebben, laat mij dan liefhebben met Uw liefde; als ik wil overtuigen, laat mij dat dan in Uw naam aan de Vader vragen; als het mij pijn doet hoe ik behandeld word, laat mij dat dan opofferen zoals U dat aan de Vader hebt gedaan.
In plaats van zelf te gaan, laten we in uw naam gaan, laten we voor U gaan, met U en in U.
Door Christus, met Hem en in Hem, aan U, almachtige God de Vader, in de eenheid van de Heilige Geest, alle eer en alle glorie, voor eeuwig en altijd. Amen

Toegepast op het getrouwde leven:

Fede: Ik vraag me af of ik genoeg van mijn moeder houd.
Ángela: Waarom denk je dat?
Fede: Ik weet niet of ik haar vaak genoeg bezoek, we hebben haar al lang niet meer gezien.
Ángela: Ik denk dat we vaak genoeg gaan, want anders, wanneer hebben we dan tijd voor onszelf of onze eigen dingen?
Ángela en Fede realiseerden zich dat ze elk hun eigen criteria hanteerden. Dus besloten ze erover te bidden.
De volgende dag, nadat ze gebeden hadden, besloten ze aan de ander te denken in plaats van aan zichzelf…
Ángela: Gaan we zondag naar je moeder? Ik weet dat ik van haar moet houden, ook al vind ik dat moeilijk.
Fede: Heel erg bedankt schat, want ik weet dat het je moeite kost, ik ben je daar heel dankbaar voor. We kunnen bij haar gaan eten en dan komen we snel terug, want ik weet dat je dat leuk vindt, en dan gaan we samen wandelen, wat denk je ervan?
Angela: O, dat is een geweldig idee!
Beiden samen: Dank U, Heer, omdat U ons Uw Wil laat zien wanneer we ons in Uw handen begeven.

Moeder,

Dank u dat u ons de weg wijst, dat u ons laat zien dat we kleine kinderen zijn en dat we de Liefde van de Vader nodig hebben.
Geprezen zij de Heer!

Vandaag Heer laat u me zien hoe ik mezelf moet geven, hoe ik moet liefhebben. U liefhebben boven alles met mijn hele wezen en mijn naaste als mijzelf.
En wie is meer mezelf dan mijn eigen vlees? Mijn echtgenoot. Door ons sacrament van het huwelijk zijn we niet twee, we zijn één vlees.
En in dat vlees moet ik U liefhebben, mijn echtgenoot liefhebben. Hem of haar altijd en boven alles liefhebben, in alle omstandigheden en vooral wanneer hij of zij verblind is door de zonde, of gewond. Wanneer hij het, het minst verdient, mij het meest nodig heeft.
Ik weet dat dit voor mij onmogelijk is, maar niet als ik leef vanuit de genade van het Sacrament van het Huwelijk: voor U, met U en in U, want U kunt alle dingen. Dank U Heer voor de genade die U ons geeft door middel van ons sacrament. U zij geprezen.

Toegepast op het getrouwde leven:

Teresa: (in gebed) Heer, U weet dat ik mijzelf geef aan anderen in verschillende kerkelijke initiatieven, maar vandaag voel ik dat U meer van mij vraagt, dat U wilt dat ik allereerst liefheb in mijn huiselijke kerk, dat ik mijzelf geef aan mijn echtgenoot zoals U zich geeft aan uw echtgenote de Kerk.
Ik vraag om uw genade, Heer, omdat ik het vaak moeilijk vind. Omdat ik mijn man niet zie als mijn naaste, maar als een tegenstander, als een vijand tegen wie ik me moet verdedigen. Heer, reinig mijn ogen en geef mij Uw genade voor mijn sacrament. Amen

Moeder,

Dank U dat U ons de weg van de echtelijke liefde hebt getoond. Gezegend bent U voor altijd. Zegen U voor altijd.

Woord van de Heer.

Ben ik bang?

Heer, U staat erop dat we niet bang zijn, dat “zelfs de haren op ons hoofd geteld zijn”. Met andere woorden, dat U alles weet, dat U weet wat we doormaken, dat als U het toestaat, dat is omdat U een groter goed tot stand zult brengen als we het in Uw handen leggen.
Er is maar één ding dat U ons zegt te vrezen, “vrees hem die ziel en lichaam kan leiden naar verdoemenis in de hel, dat wil zeggen dat we alleen bang moeten zijn dat we ons laten leiden door de boze, die wil dat we Uw Wil niet doen, dat we U wantrouwen, dat we in wanhoop vervallen.
Dus, Heer, we laten alles in Uw handen. We willen alleen Uw wil doen. Handelen zoals het U behaagt, handelen zoals U zou handelen.

Toegepast op het getrouwde leven:

Manolo: Ana, ik kan er niet meer tegen! Ik ben het zat, ik lijd zoveel met onze zoon Carlos. Ik kan er niet meer tegen, hij gaat het ontdekken, en jij, als je hem verdedigt, dan zul je het zien!
Manolo, alsjeblieft. Ik begrijp je boosheid, maar voordat je iets zegt, alsjeblieft, bid, leg het in de handen van de Heer.
Manolo: Jaren geleden zou ik boos op je zijn geweest, maar na wat ik leer en ervaar in het Project, ga ik naar je luisteren.
(Na het bidden en het in de handen van de Heer leggen)
Manolo: Ana, ik heb veel last van Carlos. Het loopt uit de hand. Ik weet niet wat ik moet doen. Maar aan de voet van het kruis heb ik me gerealiseerd dat onze zoon Gods zoon is, dat Hij het het beste weet, dat Hij zal weten waarom dit gebeurt…. Dus morgen ga ik met Carlos praten om te zien wat er met hem aan de hand is, zodat hij zich gehoord en geliefd voelt, en vooral, zodat hij vertrouwt op God, die zijn Vader is en die zielsveel van hem houdt. Ik zeg hem dat als hij wil, ik hem zal meenemen naar de biecht en dat we samen naar de mis zullen gaan. Als hij naar me luistert, geweldig. En als hij niet naar me luistert, zal ik nog meer voor hem bidden en zal ik mijn leven blijven geven voor ons gezin. Elke dag wil ik mezelf meer geven voor Christus, met Christus, in Christus.
Ana: Wat geweldig om van je te horen, Manolo! Ik ga met onze kinderen praten om voor hun broer te bidden en offers voor hem te brengen. Met al onze gebeden en offers zal de Heer het doen. We weten niet wanneer, maar Hij zal het doen. Ik vertrouw volledig op Christus, Hij heeft zijn leven voor ons gegeven, Hij is zo goed!

Moeder,

Help ons om altijd naar uw Zoon te luisteren en onze smeekbeden aan zijn voeten te brengen. Bij U hebben we niets te vrezen. Dank U voor alles. Prijs de Heer.