Vanaf het kruis vergeet Christus ons niet. Zijn liefde blijft stromen, zelfs in pijn. Toen alles van hem werd afgenomen – zijn leven, zijn waardigheid, zijn gezelschap – had hij nog iets te geven: zijn moeder, die hij ook aan ons geeft als moeder.
Maria week niet weg van het kruis, hoewel het haar verscheurde om haar Zoon op wrede en onrechtvaardige wijze te zien sterven. Ze bleef standvastig en offerde haar pijn met liefde op. Kan jij je voorstellen dat jij jouw eigen kind ziet sterven? Of dat jij je echtgenoot ‘gekruisigd’ ziet worden voor zijn zonden of verwondingen? Toch vluchtte Maria niet weg. Wij daarentegen ontvluchten vaak het lijden wanneer het zich bij een ander manifesteert. We vinden het moeilijk om het kruis te omarmen wanneer het huwelijk moeilijk wordt.
Maar pijn, verenigd met Christus, is niet langer een zinloze straf, maar wordt een offer en verlossing. Net als Maria kunnen we onze tranen, vermoeidheid of teleurstellingen offeren voor de ziel van de ander. Dat is de grootsheid van de echtelijke liefde: ook liefhebben aan het kruis, niet alleen in vreugde.
Vandaag herinnert de Heer ons eraan dat het wel degelijk mogelijk is om naast degene te staan die lijdt, en dat Maria een voorbeeld en moeder is op onze weg in het huwelijk. Met haar leren we volharden, liefhebben en offeren.

Montse: Ik ben zo blij, Vicente, sinds we terug zijn van de pelgrimstocht; we hebben de afgelopen dagen zoveel zegeningen ontvangen, die zich in onze kinderen manifesteren.
Vicente: Helemaal mee eens; zien is geloven. Ik zie nu duidelijk dat we het leven in perspectief moeten zien en niet van elk obstakel dat we tegenkomen een wereld moeten maken. Wat een hoofdpijn hadden we ons kunnen besparen, vooral met onze kinderen.
Montse: Precies, we hadden te weinig geloof en ik heb geleerd dat als we onze kinderen aan Haar zorg toevertrouwen en ons op Haar steunen met ons gebed en vasten, Zij alles aan Haar Zoon zal voorleggen en Hij kan Haar niets weigeren.
Vicente: Wat is alles toch eenvoudig en toch zien we het soms zo ingewikkeld. Als je me een paar jaar geleden had verteld dat ik vandaag zoveel vertrouwen in onze Moeder zou hebben, had ik je voor gek verklaard. Ik wil je bedanken voor je geduld om me naar haar toe te brengen, ondanks mijn ongeloof en mijn negatieve houding ten opzichte van alles wat van jou en je geloof kwam. Ik moet al die tijd een echte last voor je zijn geweest, en toch was je er voor mij en voor onze Moeder, en heb je het in stilte aangeboden. Ik weet niet wat er van mij en de kinderen terechtgekomen zou zijn als je die last niet op je had genomen.
Montse: We moeten de Maagd danken voor hoe ze deze grote familie, die zoveel van haar houdt, heeft beschermd en dat nog steeds dagelijks doet. We moeten haar vragen ons te helpen om nooit je hand los te laten,

Moeder,

Vandaag herdenken we u als Onze-Lieve-Vrouw van Smarten en richten we ons op de zeven smarten die de Kerk ons in herinnering brengt. Gezegend en geprezen zijt gij voor altijd.