De taal van Johannes is hard, maar voedzaam voor mijn ziel. In de adventstijd is een goede diagnose nodig om te stoppen met wat ons ziek maakt. Het is de eerste stap om genezen te worden, om ons voor te bereiden op wat komen gaat, of beter gezegd, op wie komen gaat.
Welke daden, gedachten of nalatigheden verhinderen mij om één te worden met mijn echtgenoot? Laten we benoemen wat er met mij aan de hand is. Het is tijd. Er is niets ergers dan vertrouwd raken met zonde, met leugens, met hypocrisie. Johannes roept ons op tot de waarheid. Hij nodigt ons uit om de woestijn in te gaan en de leegte in mij te ontdekken die ik geneigd ben te verdoven met afleidingen, troost…
Als er een vuurdoop komt, hoeveel van mij zal dan verbranden? Hoeveel van mij is niet verenigbaar met onze gemeenschap? Wat moet ik zuiveren?

Terug naar het huwelijksleven:

De woorden waarmee ze de avond ervoor haar man verkeerd had beantwoord, klonken nog steeds in haar hoofd. Andrés had haar verteld hoe zwaar zijn dag was geweest, en zij had, bijna zonder na te denken, geantwoord:
Nou, we hebben allemaal wel eens zware dagen; je bent niet de enige.
De volgende ochtend, geknield voor het tabernakel, vroeg ze zich in stilte af:
Wat is er met me aan de hand? Waarom heb ik altijd iets te klagen, te bekritiseren of te corrigeren aan Andrés?
Ze voelde in zichzelf de noodzaak om haar waarheid onder ogen te zien, maar tegelijkertijd verzette iets in haar zich daartegen. Ze wilde het niet.
“Ik heb daar al genoeg onder geleden”, zei ze tegen zichzelf, “het is iets wat ik wil vergeten.”
Maar hoe meer ze probeerde te vluchten, hoe sterker die innerlijke stem werd die haar teder en vastberaden zei:
“Deel die pijn met je man. Ik ben in hem en ik wil je genezen. Je man is de beheerder van de gaven die ik je wil geven. Laat het gebeuren. Rust in hem, vertrouw op Mij. Ik wil Mijn Geest over jullie uitstorten door het sacrament van het huwelijk, jullie leven veranderen met Mijn Kracht en jullie harten genezen met Mijn Liefde. Wees niet bang.”
Toen ze de kerk verliet, nog steeds met een trillende ziel, pakte ze haar mobiele telefoon en schreef een bericht:
“Schat, ik moet vandaag met je praten. Ik hou van je.”
In haar hart, dat nog steeds vergroot was, was een nieuwe hoop geboren.
Ze was niet alleen.

Moeder,

Leer ons onszelf kennen door het mysterie van Uw zoon. Moge Hij voor altijd gezegend en geprezen zijn, die ons met Zijn Bloed heeft verlost.

Als we iets aan de Heer vragen, doen we dat dan met echt geloof? Tegen de blinden in het evangelie van vandaag zegt Hij: “Moge u geschieden naar uw geloof”. De beste manier om geloof te hebben en dat te laten groeien, is door volhardend te bidden. Die voortdurende relatie met de Heer vergroot ons vertrouwen in Hem en zo wordt ons geloof sterker. Wetende dat het belangrijkste is dat Zijn wil in ons leven wordt gedaan, maar zonder daarom het gebed van smeekbede en voorbede voor anderen te verwaarlozen.

Toegepast op het huwelijksleven:

Jordi: Liv, ik zie echt geen oplossing voor de situatie waarin onze vrienden Danny en Ana zich bevinden. Ik vind het onmogelijk!
Liv: Schat, zeg je nu dat het onmogelijk is? Met alle wonderen die we tijdens de retraites hebben gezien, te beginnen met ons eigen huwelijk
Jordi: Je hebt helemaal gelijk, natuurlijk. Maar ze willen absoluut niet op retraite gaan, we hebben alles geprobeerd, maar zonder resultaat. Vrijdag hebben ze een afspraak met de advocaat om de scheidingsprocedure te starten.
Liv: We moeten erop vertrouwen dat Onze Moeder geen enkel huwelijk als verloren beschouwt. Het is waar dat we bijna alles hebben geprobeerd, en dat ‘bijna’ is belangrijk, want we hebben het belangrijkste over het hoofd gezien: het gebed. Laten we intensief gaan bidden dat ze de retraite gaan doen, en dit doorgeven aan onze gebedsgroepen.
Jordi: Dat lijkt me geweldig, en we gaan ook offers brengen van overgave en aanvaarding voor elkaar. Laten we vertrouwen op de Heer die alles nieuw maakt.
(En enkele maanden later deden Danny en Ana de retraite en begonnen ze aan een weg van opbouw in hun huwelijk en gezin).

Moeder,

U bent ons beste voorbeeld van geloof en vertrouwen in God, help ons om wat we niet begrijpen in ons hart te bewaren en op Hem te vertrouwen. Gezegend en geprezen zij het Heilig Sacrament van het Altaar!

Hoe gemakkelijk is het om Gods wil te doen en hoe compliceren we ons leven
door ons te laten leiden door onze eigen criteria. De Heer spreekt op een eenvoudige manier tot ons en wij draaien het om omdat het ons niet uitkomt of omdat we denken dat er niets aan de hand is als we het voor later bewaren. Hoe gemakkelijk stellen we de geneugten, de genietingen, van de wereld boven de roeping van de Heer. Wij kiezen. Het lijkt misschien alsof God grote dingen van ons vraagt, maar dat is niet zo. Hij zal ons altijd vragen wat ons het moeilijkst lijkt omdat het zo eenvoudig is, namelijk liefhebben in de kleine dingen, en zonder dat we het merken bouwen we op rots. Maar als we denken dat het weinig is en ik ervoor kies om naar mijn eigen criteria te handelen, bouw ik zonder het te merken op zand, want grote dingen die zonder liefde worden gedaan, storten snel in. In het huwelijk gebeurt vaak hetzelfde: hoe gemakkelijk is het om lief te hebben in de kleine dingen, in die kleine details van elke dag die we voorbij laten gaan zonder er belang aan te hechten, en het lijkt alsof we wachten om ons te geven bij grote gelegenheden en de kans missen om lief te hebben in die dingen die alleen God ziet en die onze gemeenschap versterken. Laten we ervoor kiezen om lief te hebben in de kleine dingen en op rots te bouwen, onze band te versterken door samen dichter bij het hart van Jezus te zijn.

Toegepast op het huwelijksleven:

Ignacio: Hallo María, hoe was je dag? Ik heb veel aan je gedacht.
María: Dank je wel, lieve Ignacio, je bent altijd zo attent en dat vind ik geweldig.
Ignacio: Het is het minste wat ik kan doen, de Heer heeft me door de ziekte die hij ons heeft opgelegd geleerd wat het belangrijkste is.
Maria: Het is echt ongelooflijk hoe deze ziekte ons dichter bij elkaar brengt en hoeveel we ervan leren. Ik had nooit kunnen denken dat ik op deze manier op moeilijkheden zou kunnen reageren.
Ignacio: De Heer weet het beter en laat ons beproevingen ondergaan waarvan Hij weet dat we ze aankunnen. Bovendien hoeven we alleen maar Zijn wil te aanvaarden.
Maria: Ja, Zijn wil aanvaarden en de zekerheid hebben dat de Heer aan onze zijde staat, ons ondersteunt en dat alles voor ons bestwil is, geeft een rust en zekerheid die moeilijk uit te leggen is. We zijn bevoorrecht.
Ignacio: Laten we samen God danken dat Hij ons heeft gekozen als instrumenten voor Zijn werk.
Maria: Gezegend zij God

Moeder,

Help ons om op rotsen te bouwen, door lief te hebben in het kleine en de wil van uw Zoon te aanvaarden. Gezegend en geprezen zij God.

In dit evangelie zien we wat Jezus doet: medelijden hebben, genezen en voeden.
Is dat niet precies wat Hij vandaag de dag nog steeds doet vanuit elk tabernakel? Wij zijn die zieke en hongerige menigte, en het Hart van Jezus, verborgen in het tabernakel, kijkt ons liefdevol aan, heeft medelijden met ons en wil ons genezen en voeden door Zichzelf als voedsel te geven. Jezus leeft en verlangt ernaar dat wij tot Hem komen.
Dat brood dat Hij in Galilea vermenigvuldigde, kondigde dit Brood aan dat vandaag op ons wacht in het tabernakel, het enige dat ook de liefde in ons huwelijk kan vermenigvuldigen. Waar wachten we nog op om tot Hem te komen?

Toegepast op het huwelijksleven:

Patricia: Ángel, soms voel ik me overweldigd omdat ik niet weet of ik wel goed bid. Soms voel ik de aanwezigheid van God, maar soms ook niet. Soms geeft God me enig inzicht… maar vaak ook niet en dan is het alsof mijn hoofd leeg is en mijn hart stil.
Ángel: Dan denk ik dat je goed bezig bent, het is normaal om je onzeker te voelen tijdens het bidden. Dat overkomt mij ook. Ik geloof niet dat er methoden zijn die we kunnen beheersen… Bovendien, wat maakt het uit! Het belangrijkste is toch wat God in onze ziel doet, nietwaar?
Patricia: Zo bekeken heb je gelijk. Dan is bidden voor het tabernakel het beste wat we kunnen doen. Misschien voelen we niets, maar God is aan het werk en dat is onze grote rijkdom.
Ángel: Precies, ik denk dat onze houding het belangrijkste is. Wij brengen ons brood, onze aanwezigheid, ons geloof, onze liefde, onze kwetsbaarheid en ons doorzettingsvermogen… En de Heer zal het grote wonder verrichten: de transformatie van ons hart.
Patricia: Natuurlijk! Dat zijn de wonderen van het tabernakel. Het doet me denken aan wat we ooit hebben gehoord: “Ik geef mijn bijna niets” en “God geeft Zijn bijna alles”, wat een mooie ruil! Dat God ons hart verandert, is het grootste wonder dat elke dag gebeurt. Kom, laten we gaan bidden, want we hebben vele uren voor het tabernakel nodig!

Moeder,

U was het eerste tabernakel in de geschiedenis en U bewaakte Jezus met uw liefde. Breng ons naar Hem toe, zodat we Hem in deze advent kunnen omhelzen, kussen en voor Hem kunnen zingen… Kom, Heer! We wachten op U met heel ons hart, we hongeren naar U. Moeder van de Hoop, gezegend en geprezen zijt U!

Alleen de ziel die zich klein maakt voor God en voor haar echtgenoot kan de waarheid zonder bedrog aanschouwen. Want trots maakt het hart en ook de ogen opgeblazen en maakt ze blind; nederigheid daarentegen opent ze voor het licht. Hoe vaak verschijnen we niet voor onze echtgenoot alsof we groot zijn! We weten alles, we hebben niets nodig; we wandelen in de hoogmoed van het ik-mij-mezelf, en zo sluiten we de deur waar de genade binnenkomt. Alleen zij die zich klein erkennen, zien wat zo velen wilden zien en niet zagen: de goddelijke liefde die op wonderbaarlijke wijze beweegt in twee arme menselijke schepselen. Vergeet niet dat het binnen uw bereik ligt om een huwelijk te leiden naar het beeld van de Drie-eenheid, om een vurige liefde te beleven zoals die van Christus voor zijn Kerk, die zich vurig voor haar wilde geven. Maar om deze bovennatuurlijke liefde binnen te gaan, moeten we nederig bekennen dat we klein zijn, want dat zijn we, en ervoor zorgen dat ons hart leeft in een voortdurende roep om liefde: Heer, we hebben uw genade nodig! Zeg niet dat het onmogelijk is, want dan ontkennen we de macht van God, minachten we de kracht van de genade en maken we het vuur van ons sacrament klein. En ik vraag u: waarom stierf Christus dan aan het kruis? Waarom vergiet Hij Zijn bloed als wij het als nutteloos water op de grond laten vloeien? Laten we niet toestaan dat ook maar één druppel van het bloed van Onze Heer verloren gaat. Verzamel het met eerbied, kus het met liefde, het is uw sacrament, en weet dat in dat Heilige Bloed uw kracht ligt om een belofte na te komen die de wereld verliest omdat zij Christus verliest. U zult getuigen zijn van wat velen wilden zien en niet zagen, wilden horen en niet hoorden, omdat zij dachten dat zij al zagen. Wees licht te midden van de duisternis, straal, laat Christus stralen. Genoeg van zoveel groten, er zijn kleinen nodig die Christus groot maken in hun huwelijk. En raak het alsjeblieft niet kwijt, want dan raak je Christus kwijt!

Toegepast op het huwelijksleven

José María: Maria SOS… onze Noortje heeft me in de auto verteld dat ze niet is uitgenodigd voor de verjaardag van haar vriendin Lucía, half huilend… En ik wist niet wat ik haar moest zeggen…
Maria: Dat meen je niet, José María.
José María: Gelukkig was Jantje tegelijkertijd met mij aan het praten, en ben ik hem gaan antwoorden. Hoe dan ook… ik heb je blik nodig, want ik vond het zo erg… en ik wilde haar antwoorden vanuit mijn woede, want mijn hart brak, maar nu weet ik dat ik dat niet moet doen, ook al zie ik op dit moment niets. Ik heb je nodig.
Maria: Ach, onze Noortje… Het doet mij ook pijn… maar het is waar dat het nooit te vroeg is om hen te leren hoe God naar elke situatie kijkt die hen overkomt, en we kunnen hen niet overbrengen wat er in ons hart leeft, maar hen leren lief te hebben zoals God liefheeft.
José María: Ja, dat is waar. Ik wilde haar zeggen dat het niets voorstelt, dat het vast een vergissing was… maar ik weet dat dat niet genoeg is.
Maria: Ik zie een kans om haar eerst te vertellen dat ze niet op alle verjaardagen uitgenodigd hoeft te worden, dat niet iedereen ons altijd kiest en dat dat niet erg is.
José María: We kunnen haar vertellen dat zij zelf vast ook wel eens een vriendin heeft buitengesloten van haar verjaardag, terwijl die graag wilde komen en dat niet wist…
Maria: Ja, dat is waar. En we kunnen haar ook leren dat, hoewel anderen ons soms niet kiezen, God ons altijd als eerste kiest. En dat Jezus als geen ander begrijpt hoe het is om je buitengesloten te voelen en soms niet gekozen te worden. Dat als ze een beetje verdrietig is omdat ze niet voor haar verjaardag is uitgenodigd, Jezus dat ook in Zijn hart voelt als wij Hem niet kiezen, dus dat ze de kans heeft om iets wonderbaarlijks te doen: het hart van Jezus troosten.
José María: We kunnen haar daarna zeggen dat ze een kusje moet geven op het beeld van het Hart van Jezus en tegen Hem moet zeggen: Nu begrijp ik je een beetje. Ik kies wel voor jou.
Maria: Dat vind ik geweldig. Hopelijk leren onze kinderen net als wij dat er in elke pijnlijke situatie altijd een verborgen schat zit die ons dichter bij Jezus brengt.  
José María: Wat zou ik zonder jou moeten?
Maria: En ik zonder jou?

Moeder,

Gij presenteerde uzelf, ondanks dat gij de Moeder van God was, als de kleinste van de kleinen. In uw nederigheid lag uw grootsheid. Geprezen zijt gij voor altijd! Geprezen zij de Heer!