Toen hij bij zijn landing dan ook een grote menigte zag, kreeg Hij diep medelijden met hen en Hij genas hun zieken.
Tegen het vallen van de avond kwamen zijn leerlingen naar Hem toe en zeiden: ‘Deze plek is eenzaam en het is al laat op de dag. Stuur dus het volk weg om in de dorpen eten te gaan kopen.’
‘Het is niet nodig dat zij weggaan,’ zei Jezus hun, ‘geeft gij hun maar te eten.’
Doch zij antwoordden: ‘Wij hebben hier niet meer dan vijf broden en twee vissen.’
Waarop Jezus sprak: ‘Brengt die dan hier.’
En hij gaf opdracht dat het volk zich zou neerzetten op het gras. Hij nam de vijf broden en de twee vissen, sloeg de ogen ten hemel, en nadat Hij de zegen had uitgesproken, brak Hij de broden die Hij aan zijn leerlingen gaf en de leerlingen gaven ze weer aan het volk.
Allen aten tot ze verzadigd waren en aan overgebleven brokken haalde men nog twaalf volle korven op.
Het waren ongeveer vijfduizend mensen die hadden gegeten, vrouwen en kinderen niet meegerekend.
Woord van de Heer
Vakantie zonder kosten.
Een menigte die Jezus tegemoet treedt en hun dorpen verlaat zonder na te denken over waar ze zullen slapen of wat ze zullen eten. En bij de ontmoeting liggen ze uiteindelijk in het gras, verzadigd en genezen.
Kunnen jullie je dat voorstellen?
In de hete augustusmaand, liggend in het koele gras, genezen van jullie kwalen en verzadigd (niet volgepropt) van jullie honger … en dat helemaal gratis. Dat is pas vakantie!
Maar let op de kleine lettertjes:
Onzekere bestemming: je kiest niet zelf. Je man/vrouw bepaalt dat. Waar hij/zij is, daar ben jij (en je rust).
Volpension van wat je nodig hebt, niet van wat je wilt. Als jij liever vlees eet en je man/vrouw vis… raad eens wat er op het menu staat.
Optie “Totale overgave” inbegrepen: je bent de laatste in alles door alle privileges aan je man/vrouw af te staan.
En dan, in september, kom je als herboren terug. Alsof die drie weken zich hebben vermenigvuldigd. Met zin om verder te rusten… niet alleen in het weekend, maar elke dag, in de liefde van Christus die je voedt en geneest… en je uitnodigt om je man te voeden.
Toegepast op het getrouwde leven:
(Mirjam en David in de woonkamer. David heeft een notitieboekje en Mirjam heeft haar mobiele telefoon in haar hand)
Mirjam: En, bevestigen we de data? Drie weken, van 5 tot 26. Nu moeten we nog beslissen waar we heen gaan. Ik zou dit jaar graag iets meer georganiseerd willen.
Mirjam: En als we het wat vrijer laten? Een rustige plek, zonder vaste tijden. Alleen jij en ik.
David: Mirjam, je weet dat ik rust vind in duidelijkheid. En bovendien… als we niet plannen, belanden we ergens op een andere plaats, zonder slaapplaats en eten we het eerste het beste dat we tegenkomen.
Mirjam (glimlacht): Nou… en als er niets gebeurt? Als het uiteindelijk niet gaat om de plek, of wat we eten… maar om hoe jij en ik ons voelen?
David (half grappend): Je bent erg diepzinnig vandaag… heb je frisse lucht gehad?
Mirjam (lachend): Misschien. Of misschien krijg ik honger… naar iets anders.
David: Waar?
Mirjam: Om echt bij jou te zijn. Zonder klok. Zonder verwachtingen. Alleen jij en ik, samen. Rustend, niet van de routine, maar van onszelf… van onze eigenaardigheden, onze eisen.
David (laat het notitieboekje langzaam zakken): Oké… Dat stond niet op mijn lijstje. Maar het klinkt… anders.
Mirjam: En als we op een plek komen waar alleen brood met tomaat is… dan delen we dat.
David: En als jij liever naar het strand gaat en ik naar de bergen… wat doen we dan?
Mirjam: Dan zoeken we een rivier.
(Pauze. Ze kijken elkaar aan. Ze glimlachen.)
David (sluit het notitieboekje): Wat als dit de vakantie is die we al jaren nodig hadden?
Mirjam: Zonder foto’s. Zonder agenda. Alleen jij, ik… en God, die echt weet wat we nodig hebben.
David: Zullen we bidden en zien waar het ons brengt?
Moeder,
Jij die rustte in je zoon, help mij om in Hem te rusten door mij aan mijn man/vrouw over te geven. Geprezen zij de Heer!
