Drie zinnen. Ze springen als dolken uit deze evangelietekst. Laten we eens kijken of ik ze kan ontwijken en mezelf kan verontschuldigen of ze mijn hart kan laten bereiken.
De eerste is: Het is niet de wil van de Vader dat ook maar één van deze kleintjes verloren gaat. Deze zin laat me geen tijd te verliezen.
De tweede is hoe de Vader zich verheugt over een berouwvolle zondaar: Verheug ik me ook zo als mijn echtgenoot me veel kwaad heeft gedaan en om vergeving vraagt?
En de derde is dat in het aangezicht van een belediging, het de beledigde is die het initiatief neemt, het initiatief om de overtreder te redden. Neem ik dat initiatief als ik beledigd ben of wacht ik op vergeving voordat ik een stap zet?

Toegepast op het huwelijksleven:

Michael: Rocio, ik realiseer me dat ik niet heb geweten hoe ik op je slechtste momenten moest reageren. Toen je verzonken was in de ellende van je zonde, heb ik, in plaats van het initiatief te nemen en je te hulp te schieten, het toilet doorgespoeld om van je viezigheid af te komen, zonder te kijken naar het feit dat ik je ook heb gedumpt.
Rocío: Rustig maar, Miguel, ik begrijp het volkomen want ik word er heel onverdraaglijk van.
Miguel: Maar nu zeg ik je dat ik bereid ben om modderig te worden en mezelf voorover in de vuiligheid te gooien als het moet om jou te redden.
Rocío: Ik ben het niet waard dat je mijn huis binnenkomt, maar een woord van jou zal ik verwelkomen als het woord dat God mij zendt en dat zal genoeg zijn om mij te genezen.
Miguel: Nou, als ik had geweten dat één woord genoeg was, had ik mezelf niet in de vijver gegooid.
Rocío: Hahaha. Nou, het was een woord maar het zat vast in mijn slijk.

We zijn God zo dankbaar dat Hij ons is gaan zoeken… Ik heb niet genoeg leven en offers om dankbaar te zijn voor wat ik heb ontvangen door mee te werken aan Zijn verlossingswerk.
Lof zij de Heer die zoveel van ons heeft gehouden.