Een lezing uit het Heilige Evangelie volgens Lucas
In die tijd hield Jezus de Farizeeën en Schriftgeleerden deze gelijkenis voor:
‘Wanneer iemand onder u honderd schapen heeft en er een van verliest,
laat hij dan niet de negenennegentig in de wildernis achter
om op zoek te gaan naar het verlorene, totdat hij het vindt?
En als hij het vindt legt hij het vol vreugde op zijn schouders,
gaat naar huis; roept zijn vrienden en buren bij elkaar en zegt hun:
Deelt in mijn vreugde, want mijn schaap dat verloren was geraakt, heb ik gevonden.
Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over een zondaar die zich bekeert,
dan over negenennegentig rechtvaardigen, die geen bekering nodig hebben.
In het huwelijksleven zijn er ook “verloren schapen”. Soms gaat het niet om grote fouten, maar om momenten waarop een van de echtgenoten “losgekoppeld” is van zijn echtgenoot omdat hij zich gekwetst of onbegrepen voelt door de ander en zijn toevlucht heeft gezocht in zichzelf, omdat hij zich slachtoffer voelt van de ander.
Deze gelijkenis van de Goede Herder nodigt ons, de echtgenoten, uit om altijd uit onze trots en egoïsme te komen en naar degene toe te gaan die “losgekoppeld” is en niet weet of niet ziet hoe terug te keren…
De Heer vraagt ons om altijd bruggen te bouwen, om altijd de gemeenschap te zoeken, om nooit moe te worden onvoorwaardelijk te vergeven en om vergeving te vragen
En als we zo handelen, als de band hersteld is, als wonden verzoend zijn en blikken herenigd… dan is er ook feest in de hemel. Want er is geen grotere vreugde dan liefde die thuiskomt nadat ze is afgedwaald.
Paloma: (komt heel nerveus het huis binnen na een dag hard werken) Alfonso heb je gedaan wat ik je gevraagd heb?
Alfonso: Het spijt me schat, ik heb vandaag geen tijd gehad.
Paloma: Het is altijd hetzelfde; je hebt nooit tijd voor wat ik je vraag te doen; ik weet zeker dat je tijd hebt gehad om naar je moeder te gaan en je eigen dingen te doen. Ik ben het echt zat. Je bent een egoïstisch stuk stront (Paloma slaat de deur dicht en sluit zichzelf op in de kamer).
Alfonso: (Als hij ziet dat zijn echtgenote nerveus is, bidt hij in stilte) Heer, help me om Paloma met uw ogen te zien. Help me haar te begrijpen en, zonder haar te veroordelen, te weten dat wanneer ze het het minst verdient, zoals nu, ze me het hardst nodig heeft; geef me de kracht om haar te hulp te schieten.
Alfonso: (Laat een redelijke tijd op zich wachten en gaat naar de deur van haar kamer) Lieverd, vergeef me, je weet dat ik een beetje een puinhoop ben en dat ik mezelf heel slecht organiseer en daarom heb ik geen tijd gehad om te doen wat je me vroeg, maar ik verzeker je dat ik het morgen zonder mankeren zal doen.
Paloma: (De kamer verlatend) Nou, vergeef me. Ik ben erg nerveus geweest en ik heb het op jou afgereageerd. Je weet niet hoeveel het me helpt dat je, als ik mezelf niet eens kan uitstaan, in plaats van mij te pesten, begrip toont en me komt redden.
Alfonso: Dat is mijn Palomita.
Paloma: We hebben al een paar dagen geen echtelijk gebed gehad en dat merk je meteen. Vanavond gaan we zonder mankeren weer bidden, ben je het daarmee eens?
Alfonso: Natuurlijk ben ik het ermee eens. Dank je wel dat je me eraan herinnert.
Help me om te leren liefhebben, vraagt uw Zoon ons, door er steeds weer op uit te gaan om mijn echtgenoot te ontmoeten, ook als hij of zij dat het minst verdient. Uit Uw hand kan de liefde altijd weer gevonden worden. Lof zij God die Liefde is.
