Vaak zien we onszelf als de auteurs van de werken die God door ons doet. De Heer stelt ons in dit evangelie in werkelijkheid voor als “nutteloze dienaren” die zonder Hem niets zouden kunnen doen. Maar Hij wil ook op ons rekenen. In het huwelijk kunnen we ook een superieure houding aannemen ten opzichte van onze echtgenoot, door de gaven die God ons heeft gegeven bijna als wapens te gebruiken tegen onze echtgenoot, waardoor een verdeeldheid ontstaat die soms eindigt in een breuk van het huwelijk. Wat hebben we dat ons niet is gegeven? Laten we kijken naar de Heer, die zich tot ons verlaagt om ons met Zich mee te nemen, en laten we hetzelfde doen met onze echtgenoot.

Toegepast op het huwelijksleven:

Ana: Hallo Miguel! Hoe gaat het vandaag?
Miguel: Heel goed, Ana. Schiet een beetje op, we hebben catechese en we hebben weinig tijd.
Ana: Ja. Daar wilde ik het juist met je over hebben…
Miguel: Je ziet er heel ernstig uit, wat is er gebeurd?
Ana: Niets ergs, maak je geen zorgen, maar vanmorgen was ik een tijdje in de kapel, en gisteren, na de bijeenkomst met de herders, die spraken over hoe we de catechese moeten beleven, realiseerde ik me dat we het niet goed doen.
Miguel: Nou, kijk, ik heb iets soortgelijks meegemaakt. We hebben altijd haast, zoals vandaag; soms zien we ze de dag ervoor en leven we ze niet na, en met het echtpaargebed gebeurt hetzelfde, hoe vaak verwaarlozen we dat niet.
Ana: Ja. Hoewel het waar is dat we veel veranderd zijn in de manier waarop we naar elkaar kijken en met elkaar omgaan, denk ik dat we ze goed moeten gaan beleven. Als we al veranderingen hebben gezien door weinig te doen, stel je dan eens voor als we er helemaal voor gaan.
Miguel: Ja, dat vind ik een goed idee; tot nu toe zijn we voor een 5 gegaan, nu moeten we voor een 10 gaan.
Ana: Altijd met de hulp van de Heer, vergeet niet dat wij nutteloze dienaren zijn.
Miguel: Dat is zeker! Laten we met onze herders gaan praten en kijken hoe zij ons kunnen helpen.

Moeder,

U wijst ons altijd met uw nederigheid de weg naar uw Zoon. Laat ons niet los, zodat we niet afdwalen en zodat we op een dag samen vol vreugde kunnen zingen over de wonderen die de Heer in ons heeft gedaan. Glorie aan God!

De Heer brengt ons in dit evangelie weer terug naar de waarheid, zodat we het belangrijke niet uit het oog verliezen, onze blik moet altijd gericht zijn op de hemel, op Christus. Laten we onze blik richten op de bron en niet op de gevolgen. Hoe vaak kunnen we ons verheugen over de verandering in zoveel huwelijken wanneer we meewerken aan een retraite van het Project van de Echtelijke Liefde en hoe de Heer ons weer op het juiste pad brengt, zodat we ons richten op Christus als oorsprong en doel van wat we beleven. “Waar vestigt u uw vreugde? Op het ‘succes’ dat u hebt in de missie die ik u heb toevertrouwd? Vestig uw vreugde daar niet op, want soms zult u die vruchten niet zien. Vestig uw vreugde op het feit dat uw namen in de hemel zijn geschreven”. Een vreugde die van binnenuit komt, omdat we vervuld zijn van de Heilige Geest, omdat de Heilige Geest in ons woont en onze liefde als echtgenoten een weerspiegeling is van de liefde van Christus. Als we zo leven, zullen we onze huizen werkelijk veranderen in het Koninkrijk van God en zo vrucht dragen en een licht zijn voor iedereen om ons heen. We kunnen vandaag kijken naar Sint Franciscus van Assisi, een man die zeer gerespecteerd werd door zijn volk, maar die alles achterliet om zijn leven te wijden aan de allerarmsten, met de vreugde dat hij wist dat zijn naam in de hemel geschreven stond.

Toegepast op het huwelijksleven:

Inma: Pablo, terwijl ik vandaag het evangelie bad, dacht ik… leven we echt de vreugde van Christus in ons huwelijk?
Pablo: Wat een goede vraag, Inma. Soms beleven we dat… maar ik denk dat we vaak de zorgen van de dag die vreugde van ons laten afnemen. Maar als we samen bidden, als we naar de mis gaan, als je zo teder dient, dan voel ik die vreugde wel… dan voel ik dat Christus in ons is.
Inma: Ik heb hetzelfde. Als je me geduldig omhelst, zelfs als ik onuitstaanbaar ben geweest… dan voel ik die vreugde die niet afhangt van of de dag goed of slecht was.
Pablo: Weet je, schat? Ik denk dat we die vreugde het meest verliezen als we meer naar onszelf kijken dan naar Hem. Maar als we Hem centraal stellen… verandert alles. Zelfs onze moeilijkheden krijgen betekenis.
Inma: Ja… ik merk dat wanneer ik voor je bid, mijn hart verandert. Ik ben vervuld van dankbaarheid dat ik jou heb. Daar ligt de vreugde van het behoren tot Christus: in het geven, in het dienen, in het vergeven.
Pablo: Wat mooi wat je zegt… Ik stel je iets voor: telkens als we het gevoel hebben dat we onze vreugde verliezen, herinneren we elkaar aan deze belofte van Christus dat onze namen in de hemel zijn ingeschreven.

Moeder,

Dank u omdat door de oneindige barmhartigheid van uw Zoon Jezus onze namen in de hemel zijn ingeschreven. Wat een troost om te weten dat we door God gekend en bemind zijn! Gezegend en geprezen zijt Gij, Heer.

Woord van de Heer.

Zien en geloven.

De Heer wil boven alles onze redding, sterker nog, Hij roept ons dringend op om heiligheid na te streven, en in ons leven toont Hij ons dagelijks wonderen: in ons huwelijk, in ons gezin, bij onze vrienden, zelfs op het werk. Hij toont ze ons met een heldere duidelijkheid!
Waarom raken we eraan gewend? Of waarom willen we niet zien, willen we niet horen? Dus, zoals Abraham tegen Lazarus zei: zullen we zelfs als een dode opstaat niet geloven?
De Heer zegt ons: herken mij! Herken mij in de eucharistie, in de biecht, in ons dagelijks leven.
En jij, echtgenoot, o Chorazim! Herken Mij in je echtgenote! Want Ik toon je Mijn gezicht in vreugde en verdriet, in gezondheid en ziekte, elke dag van je leven. Bekeer je en geloof het!

Toegepast op het huwelijksleven:

Pablo: Cristina, ik heb geen zin om vrijdag naar de catechese te gaan. Als we toch alleen maar ruzie maken, heeft het geen zin om te gaan, het is bedrog.
Cristina: Ja, je hebt gelijk, we maken veel ruzie en dat heeft geen zin. Ik denk dat ik Gustavo en Teresa ga bellen om te zeggen dat we niet komen.
(Ondanks alles blijven zij trouw bidden en de Heer verlicht hen)
Pablo (na een tijdje bidden): Weet je, na dit korte gebed heeft de Heer me laten zien dat, hoewel we onze tegenslagen hebben, het ons veel helpt om naar deze groep te gaan en deze weg met andere echtparen te delen. We hebben veel wonderen gezien, het eerste in ons huwelijk, en we kunnen niet doen alsof er niets aan de hand is.
Cristina: Dat is waar, Pablo, om niet naar de catechese te gaan… dat is een verleiding! Als we terugkijken, zien we dat we steeds dichter bij de Heer komen en dat Hij ons huwelijk verandert, iets wat ondenkbaar was voordat we Hem kenden. Laten we naar de catechese gaan, want de Heer wil ons deze keer zeker iets zeggen via de Heilige Johannes Paulus.
Pablo: Laten we gaan! Om nog meer wonderen te zien!

Moeder,

Wij danken U dat U ons dichter bij de Waarheid brengt, leid ons altijd bij de hand. Geprezen zij de Heer!

In het evangelie van Matteüs wordt minstens twee keer de vraag gesteld wie de belangrijkste is in het koninkrijk der hemelen. Het antwoord van Jezus is steeds hetzelfde: het koninkrijk der hemelen behoort toe aan de kleinen, aan hen die nederig dienen, aan hen die vertrouwen.
Zoals een klein kind dat gehoorzaam is aan zijn vader, dat zelfverzekerd loopt zonder zijn hand los te laten, omdat het weet dat zijn vader voor hem zorgt en op hem let. Alleen wanneer het zich van zijn vader verwijdert, voelt het angst omdat het niet alleen kan lopen.
Wij zijn geroepen om te zijn als dat kind dat zijn vader vertrouwt en gehoorzaamt, wetende dat mijn vreugde is om bij Hem te zijn en Zijn wil te doen: mijn echtgenoot liefhebben, mijn criteria, mijn voorkeuren en verlangens opgeven, mijn eigenliefde opgeven.
Zo, geholpen door de genade, zal het koninkrijk der hemelen al in mijn hart zijn.

 
Toegepast op het huwelijksleven:

Laura (in gebed): Heer, ik ben ontmoedigd en moe. Ik heb het gevoel dat Juan mij niet waardeert, ik heb niet het gevoel dat hij mij begrijpt. Maar ik weet dat U bij mij bent, dat U zich met mij verheugt en met mij lijdt.
Help me om niet zo veel naar mezelf te kijken, om te beseffen dat wat ik denk of voel, vertroebeld kan zijn door mijn eigenwaarde.
Geef me, Heer, de vreugde van nederigheid en dienstbaarheid. Dat ik U altijd in mijn echtgenoot mag zien en hem mag liefhebben zoals U.

Moeder,

Dienares van de Heer, leer mij in nederigheid te leven. Gezegend zijt gij voor altijd. Amen.

“De Mensenzoon heeft geen plaats om zijn hoofd neer te leggen.” Wat een krachtige woorden, Heer, wat een droefheid!
En hoe vaak ben ik bij het lezen van dit evangelie blijven hangen bij andere zinnen, zoals “laat de doden hun doden begraven”. Waarom blijf ik daar hangen? Omdat ik naar mezelf kijk, omdat ik de neiging heb om de dingen vanuit mijn perspectief te bekijken en te denken dat dat juist is. Wat een blindheid, Heer! Nu zie ik dat U die zinnen zegt om me te waarschuwen dat ik voorzichtig moet zijn, dat ik niet met één voet in de wereld en met de andere bij U moet staan, want dan ben ik in de wereld en niet bij U. En ik, Heer, wil bij U zijn. U bent zo goed, U bent één en al Liefde! Ik durf U te vragen om Uw Hoofd op mij te laten rusten. Ik wil het mijne op Uw Hart laten rusten, zoals Sint-Johannes. Ik wil alleen Uw Wil doen. Ik weet dat U dan naar mij zult glimlachen. En ik wil U laten glimlachen, ik wil mijn steentje bijdragen om U te troosten. Dat betekent dat ik mezelf zal moeten laten sterven, en dat doet pijn. Maar Heer, alles voor U. Er is niets beters. Daar begint de hemel, daar begint de verlossing en het Geluk met hoofdletters. Duizendmaal dank, Heer.

Toegepast op het huwelijksleven:

Elena: Ik ben uitgeput, wat een periode hebben we achter de rug! Ik wist niet dat we tot zoveel in staat waren.
Óscar: Ja, maar ik ben heel blij. Het is geweldig om te zien hoe zoveel huwelijken hun enthousiasme terugkrijgen, de Heer ontdekken en hun gezin veranderen. Ik herinner me nog hoe ik je zoveel tegenwerkte om het te doen. Ik vond het zo logisch om te denken dat je overdreef, dat het niet nodig was om elke dag te bidden, dat we niet zoveel etentjes hoefden op te geven… En nu begrijp ik het. Mijn hart lag in de wereld en dat hield me gevangen. En verblind. Ik zag alleen mezelf en had geen idee.
Elena: Ja, ik vond het in het begin ook moeilijk. Totdat ik me volledig stortte op gebed en sacramenten en probeerde dat tot mijn leven te maken. Ik herinner me dat ik dat deed omdat ik zag hoe de echtparen waren die ons erover vertelden. Ik wilde hun vreugde en hun blik hebben.
Óscar: Nou, dat is je zeker gelukt! Als je eens had gezien hoe enthousiast je was toen je met de pupillen sprak.
Elena: De Heer is gewoon geweldig. Het is ongelooflijk wat Hij in ons leven doet als we Hem dat toestaan. Ik vind het heerlijk om je te horen praten over God, over liefde, over toewijding…
Óscar: Haha! Wie had dat gedacht! Het is geweldig! Laten we nog meer geven, want we hebben nog een lange weg te gaan. Wat hou ik toch van je!
Elena: Ik nog meer van jou!

Moeder,

Help me alstublieft om mezelf volledig te geven. Om voluit te gaan met gebed en sacramenten, vorming en het in praktijk brengen. Jullie hebben zoveel voor ons in petto als we jullie volgen! Geprezen zij uw Zoon!