In die tijd naderde Jezus Jeruzalem. Hij liet zijn blik over de stad gaan en weende over haar,
terwijl Hij zei: ‘Mocht ook gij op deze dag inzien wat u tot vrede strekt! Maar nu is dat voor uw ogen verborgen.
Er zullen dagen over u komen, dat uw vijanden een wal tegen u opwerpen, u omsingelen en u van alle kanten insluiten;
zij zullen u met uw kinderen die in u wonen, neersmakken en zij zullen in u geen steen op de andere laten, omdat gij de tijd, waarin barmhartig op u werd neergezien, niet hebt erkend.

Er zijn twee soorten lijden en er is een contrast tussen de twee. Het ene is pijn uit liefde voor jezelf en het andere is pijn uit liefde voor de naastenliefde. Op een natuurlijke manier beleef ik de pijn die veroorzaakt wordt door degenen die mij beledigen, die mij verachten of die mij niet waarderen. Dat is niet de bovennatuurlijke pijn van het kruis van Christus. Het is eerder een egoïstisch lijden dat de ziel verstikt, dat het hart verhardt. De pijn van naastenliefde daarentegen is een lijden uit liefde voor degene die gered moet worden. Deze pijn is medeverlossend.
Er is ook een andere pijn van zelfhaat, die voortkomt uit het gebrek aan acceptatie van mijn eigen ellende, en daartegenover staat de pijn van het hart, die een pijn van liefde is, waarbij ik niet naar binnen kijk, maar de pijn van het niet aan anderen hebben gegeven van de liefde die ik heb ontvangen. De eerste is de pijn van Judas Iskariot en de tweede is de pijn van Petrus (kefas).
De pijn van Christus is de pijn van het zien wat zij missen door hem niet te verwelkomen en het koninkrijk van God niet te verwelkomen. Het is een pijn uit naastenliefde en de reactie op die pijn is natuurlijk nooit verwijt of berisping. De reactie is altijd de Eucharistie, het geven van jezelf in naastenliefde, in opoffering, voor de redding van arme zondaars, omdat ze niet weten wat ze doen. Laten we dit doen in gedachtenis van Hem.

Valentina: (In het echtelijk gebed) Heer, vergeef me, omdat ik zoveel tijd in zelfmedelijden heb doorgebracht en me een slachtoffer heb gevoeld voor het kwaad dat mijn echtgenoot José me heeft aangedaan, dat ik niet heb geweten hoe ik uit liefde voor hem moet leven, wat werkelijk medeverlossend is omdat ik me in hem met U verenig en meewerk aan Uw verlossing.
José: Heer, ik ben zo dankbaar voor de gave van Valentina. Ik vraag U vergiffenis en ik vraag haar vergiffenis omdat ik meer gefocust ben geweest op het niet accepteren van mijn eigen ellende en er tegen in opstand te komen dan dat ik mijn vrouw de liefde heb gegeven die U mij geeft om haar in Uw naam te geven.
Valentina: Maar nu Heer, kijk ik naar mijn echtgenoot en ik zie hem zo mooi, het raakt me zo om hem te zien worstelen in zijn moeilijkheden, dat ik besloten heb om mijn leven op te dragen om het voor hem te geven zonder opnieuw mijn pijn te betreuren, maar om mezelf te geven zoals hij verdient, voor zijn verlossing.
José: Maar nu, Heer, hebt u me de waarde van Valentina laten inzien en ik heb besloten mijn leven te geven voor haar heiliging, zodat ze tot u kan komen, mezelf vernederend en klein makend om die trede te zijn waarop ze kan leunen om dichter bij u te komen.

Mogen wij met Christus het liefdesverdriet beleven, dat een welgevallig offer kan zijn voor God in Christus. Door Hem en met Hem en in Hem zal uw Naam geprezen zijn, Heer onze God, almachtige Vader, in de eenheid van de heilige Geest, hier en nu en tot in eeuwigheid.